Het is nu al sinds augustus gedaan tussen mij en mijn ex.
Hij dumpte met de boodschap dat hij goede herinneringen aan me had en dat we vrienden moesten blijven.
We zitten samen in een vereniging en hij hoopte me een week na de breuk er al te zien. Ik kon dat niet en speel nog altijd geen actieve rol meer in de vereniging.

Anderhalve maand na de breuk zag ik hem voor het eerst terug. Hij negeerde me aanvankelijk maar later sprak hij me toch aan. Hij hoorde me uit, wilde weten wat ik al die tijd had gedaan. Hij beëindigde toen het gesprek met de boodschap dat hij me snel weer op de vereniging wilde zien.

Nog eens een maandje hierna, zag ik hem weer. Ik werd een hele avond door hem genegeerd. Hij zat er maar stil en sip bij. Ik amuseerde me met andere mensen die aanwezig waren en had een leuke avond.
Een aantal dagen begon hij een gesprek op Facebook. Hij wilde 'bijpraten'. Volgens hem was dit gewoon om terug vrienden te kunnen zijn. Ik heb geweigerd, ik ben immers niet over hem heen.

Veel kennissen en vrienden geven mij goede raad in verband met deze situatie die mij toch in de war brengt.
Ze zeggen dat hij niet over mij heen is, andere zeggen dan dat hij al lang over me heen is en waarschijnlijk nooit meer heeft gevoeld dan die kl***vriendschap.
Waarom hecht ik zoveel belang aan deze meningen? Ik weet dat ik zelf verder moet en dat dit van geen belang is. Waarom wordt ik dan toch zo van mijn stuk gebracht door al die theorieën van mijn vrienden?
Ik hoop waarschijnlijk dat het ooit nog goed komt tussen mijn ex en mij. Al weet ik dat dat nooit kan.
Vriendschap is voor mij waarschijnlijk zelfs een brug te ver.
Dus waarom doe ik mezelf dit aan? Het is hoog tijd dat mij dat niet meer aantrek en verder ga met opgeheven hoofd.