Hallo mensen,

Op zoek naar troost en een luisteren oor ben ik terecht gekropen op deze website. Na even snel rond gekeken te hebben had ik vanmorgen zo iets van , laat ik mijn verhaal ook eens neer zetten.

Woensdag 6 augustus kwam ik er achter dat de vrouw waar ik al meer dan 25 jaar mee samen leef en al 16 jaar mee getrouwd bent, niet meer van me houd. de liefde is weg !!!

We waren op vakantie in Duitsland, en we liepen op gegeven moment in een supermarkt al daar. Mijn ouders waren er ook bij..... Die waren als verrassing voor mijn verjaardag ook gekomen.

Ik had de telefoon van mijn meissie in m'n hand, en zag een app welke ik niet kende. kik !
Dus als niets vermoedende goedzak klikte ik er op, en zag dat het een chat programma was. Hierin was ze aan het chatten met diverse andere mannen. Dit waren heel oppervlakkige chats, maar toch was een heel paniekerig gevoel zich meester aan het maken over mij. Ik voelde het misschien al wel langer aankomen,maar kreeg nu de bevestiging.

Direct mee geconfronteerd en ze nam me de telefoon af, en wiste alle gesprekken. Ik heb om uitleg moeten vragen, en die heb ik gehad.

Sinds 3 weken was ze of een flirtsite (victoria Milan) aan het flitsen geslagen met diverse andere mannen en met een paar daarvan was ze overgestapt op chatten via kik.

Ondertussen is de vakantie voorbij, maar de rust welke ik verwacht had te krijgen deze dagen is even anders verlopen.
We leven nu als zombies naast elkaar in huis. Langzaam begint door te dringen dat ze echt niet meer van me houd, en dat ik er rekening mee moet houden dat ik alleen verder moet.
Kl*tedagen gehad, maar ook momenten van rust, waarin ik mijn huilbuien kan ontvluchten ( want dagen lang huilen op een vakantieadres waar niemand je troost is niet rustgevend)

Ik zet mijn kop er nu naar dat ze inderdaad straks weg gaat, en misschien raar, maar daar heb ik nu even geen problemen mee. (Als het niet meer gaat dan gaat het niet meer)

Maar zo sterk sta ik niet altijd in mijn schoenen. Soms zit ik aan de andere kant van mijn emotiegrens en staat het janken me nader dan het lachen. En om dan naar bed te gaan, elkaar in de keuken tegen te komen en niemand meer te hebben wie je even kan pakken voor een knuffel,kus etc dat doet nog het meeste pijn.

Ik stop nu even met het verhaal, want ik wil mijn momentje van kracht vandaag benutten om even niet te huilen, en te kijken of ik het een beetje kan plaatsen.

Iedereen op deze site, een fijne dag gewenst, zet je negatieve gevoelens opzij en houd vandaag even voor jezelf. (Dat ga ik tenminste doen)