Ik heb een goed weekend gehad, vind ik zelf.

Vrijdag zei ik tegen hem dat ik wat meer afstand ging nemen, omdat het dan voor mij gemakkelijker zou gaan. Hij snapte toen niet hoe ik de ene moment snakte voor bevestiging dat we vrienden zouden blijven, en dan nu afstand wil nemen. Ik heb hem uitgelegd dat dit de manier is om vrienden te blijven, dat ik eerst voor mezelf minder afhankelijk moet worden van hem, nu hij toch niet meer van mij is maar van iemand anders, omdat ik anders hem ga blíjven nodig hebben. Ik weet niet of hij dat volledig snapt. Maar ik besef nu dat hij, in een poging om mijn niet te kwetsen, mij net méér heeft gekwetst. Hij heeft geprobeerd mij dicht bij hem te houden, mij te troosten, mij te sparen voor het nieuws dat hij een ander had. Maar zo heeft hij er enkel voor gezorgd dat ik afhankelijk bleef, dat ik het gevoel had dat ik nergens anders terecht kon.
Hij zei die dag ook nog dat ik hem altijd mocht bellen mocht er iets zijn, mocht ik de neiging hebben om mezelf iets aan te doen (zie vorige blog). Nee, eigenlijk dat ik hem MOEST bellen als ik mezelf pijn wou doen, dat hij echt niet meer wou dat ik mezelf zoiets aandeed. Ergens doet het wel goed dat hij dat zei, dat hij nog bezorgd is, maar ik weet niet zeker of hij dat meende. Ik mocht ook niet meer zo stalkerig doen zoals vorige week, maar hij "vergaf" het mij wel (zolang ik het niet meer zou doen).

Zaterdag ging ik langs in de winkel waar zijn moeder werkte. De laatste keer dat ik haar had gezien had ik een boze indruk achtergelaten, en ik wou niet dat ze zo over me dacht. We hebben het over gewone dingen gehad, over school en dergelijke (ik ben eigenlijk niet zeker of zij al weet dat het uit is). Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, ik voelde mij er veel beter door. Op msn zei hij dan dat dat bewees hoe'n vriendelijk en lief meisje ik wel niet ben.

Gisteren zei hij plots dat hij kwaad op zichzelf was voor wat hij mij heeft aangedaan. Dat hij zich eigenlijk wou excuseren maar echt geen manier wist hoe. Ik zei dat hij zich niet hoefde excuseren, dat ik ook wel besef dat dat niet "expres" was. Zo'n dingen gebeuren eenmaal, zo zit het leven in een. Ik wist altijd dat het een risico was om van mensen te houden, omdat je dan gekwetst kunt worden, maar is dat een reden om niet te gaan houden van? Is dat een reden om jezelf dat geluk te beletten, ook al bestaat de kans dat dat geluk van korte duur is? Is dat een reden om niet eens te genieten?

Ik ben niet boos op hem, of op zijn nieuw lief (zeker niet, ik snap ook wel hoe het is om op hem verliefd te worden). Ik ben ook niet meer boos op mezelf. Ik heb er vrede mee genomen dat hij mij niet meer op dezelfde manier nodig heeft in zijn leven, en troost mij ermee dat hij mij toch nog een beetje nodig heeft, dat hij mij niet helemaal kwijt wil. Ik besef dat ik nog niet helemaal over hem heen ben, dat dat nog even gaat duren en dat het nog wel moeilijk gaat zijn soms. Maar ik voel me niet meer zo hopeloos en zielig. Ik heb het gevoel dat het mij gaat lukken deze keer.
Ik vraag me af of het nu echt is, of dat ik mezelf gewoon weer iets aan het wijsmaken ben.

Oké, toegeven, ik kan het niet laten om me toch een beetje schuldig te voelen. Maar zo zit ik in elkaar, ik projecteer alles op mezelf. Ik voel me schuldig omdat hij boos is op zichzelf, omdat ik ergens zijn 'geluk' verhinder. Maar ik besef nu tenminste dat ik dat niet mag doen. Dat ik aan mezelf moet denken, aan mijn eigen 'geluk' en niet die van hem. En dat ik moet zorgen dat ik slaag voor mijn examens, die angstaanjagend dichtbij komen!