Goed nieuws:ik heb me voor het eerst eens geamuseerd dit weekend. Heb eens een mega goed gesprek achter de rug met een oude kameraad. Deze gast is echt super, heb er eens goed met kunnen praten over mijn ex (hij kent nl mijn ex goed). Vond het gewoon een mega wijs gesprek, dat was voor de eerste keer dat ik mij begrepen voelde. Heb mijn verhaal eens bij hem kunnen luchten en het deed gewoon mega goed, heb het hem ook gezegd dat ik mij voor het eerst goed voelde. Ik voelde mij voor het eerst eens echt gesteund. Al de andere kameraden zeggen zo van: er zwemmen genoeg visjes in de zee of hij is u niet waard,... blabla maar echt eens gewoon luisteren en eens een eigen visie op de zaak geven ( buiten : amai dat zouden ze bij mij niet moeten proberen) deed gewoon deugd. Had sinds vorig jaar het gevoel te falen in mijn relatie, ik voelde me de reden tot zijn bedrog. Mijn zelfwaarde gevoel was sinds die breuk moeilijk te bespeuren, kon mn eigen moeilijk graag zien, alles was in functie van hem. Met als gevolg: iemand die aan het afstevenen was op een depressie. Voelde me letterlijk het lelijke eendje.
Dat gesprek van dit weekend bracht zo een emotie bij mij te weeg, die gast zei gewoon tegen mij dat ik mij alles behalve zo moet gedragen, dat mijn ex geen reden tot klagen had, dat een man niet meer wou hebben dan wat ik hem bood. En vooral die laatste zin deed zo deugd... ik ben toch niet zo abnormaal blijkbaar.

Daarbij vertelde ik hem dat het enige was wat ik wou in een relatie een zekere vorm van aanvaarding en respect was. Ik vertelde zo van: ik heb mijn ex misschien wel weekelijks verrast met iets: een kaartje, een zot smsje, ontbijt op bed, een romantisch avond,... gewoon out of the blue deed ik dat. Ik kocht hem de meest fantastische kado's ( alle ja wa ik dacht dat toch fantastische kado's waren bvb een zwart wit fotoreportage van mezelf, een eigen ontwerp van een juweeltje, een verwenarrangement,...) en nooit had ik het gevoel iets juist gekocht te hebben. Sommige kado's zitten bij wijze van spreken nog in de verpakking. Daarbij komt nog dat een wederzijdse verrassing een echte uitzondering was, ik denk dat hij mij 2 keer verrast heeft op 4 jaar tjid(en dan wist ik eigenlijk al dat hij mij ging verrassen). Heb nooit in 4 jaar tijd een ontbijt op bed gekregen, een kaartje kreeg ik voor mijn verjaardag ( alle ja heb er 2 gekregen), een roosje als verrassing nooit gekregen, gewoon eens: maak u klaar en we vertrekken ergens naar toe heb ik ook nooit gehad,hem eens onverwachts opzoeken op zijn werk tijdens zijn middagpauze was gewoon tof maar zelf eens een telefoontje/smsje naar mij tijdens mijn pauze was te veel,... en zo zijn er zoveel dingen die ik kan opsommen. Diene kameraad viel ver letterlijk van zijn stoel, wat ik allemaal al niet had gedaan en hoe weinig waardering ik er voor kreeg. Hij begreep mijn ex totaal niet dat hij zo weinig voor me over had. Daarbij vertelde ik ook hem dat mijn ex mocht gaan en staan waar hij wou, gewoon een smsje van : je moet morgen niet op mij rekenen is meer dan genoeg, en zelfs dat kreeg ik niet (meestal was het de avond zelf om uur of 22u als ik hem die dag al 20 keer proberen bellen of smsen heb met de vraag wat we die avond gaan doen),...Misschien klinkt dit allemaal raar, en hebberig maar ik ben een persoon die mijn ex zeer vrij liet maar af en toe verlangde ik ernaar dat hij mij ook (ook al was het één keer om de 6 maanden)eens verwende(en eerlijk gezegd is dat voor mij totaal niet moeilijk, met een smsje ben ik al tevreden).

Sinds dat gesprek met die kameraad voel ik mij al iets beter, de breuk moet ik verwerken maar ik begin te beseffen dat ik andere verlangens heb in ne gast. Mijn ex vond het blijkbaar normaal dat ik hem wel verwende, steunde, ... maar omgekeerd bleek dit totaal niet van de orde te zijn. En net dat maakt het moeilijk om zijn bedrog van vorig jaar en zijn huidige twijfels te plaatsen: als ik er naar vroeg vertelde hij wel dat hij mij graag zag, maar om in zijn woorden af te sluiten : woorden zijn geen daden en dat is het enige wat niet gelogen is.