Je denkt dat je er overheen bent dat je je leven weer hebt opgepakt, maar gisteren zo een vreselijke huilbui gehad. Avondje uit geweest met vrienden allemaal stelletjes overigens!!. Wat voelde ik mij in eens eenzaam tussen al deze stelletjes die zo liefdevol met elkaar omgaan. Maar bleef met een lach op mijn gezicht staan en liet niets merken.

Ik denk dat als ik alleen thuis ben ik mij minder eenzaam voel dan wanneer ik onder de mensen ben. Ik trek mij ook terug nu. Al die verliefde stelletjes....ik zou dat zo graag ook willen zijn. Maar de pijn van mijn oude relatie zit er nog steeds...is een tijdje verstopt geweest...maar nu weer met allemacht omhoog gekomen. Wanneer gaat dit over, ik wil dit niet meer.

Mensen die ik tegen kom bij het uitgaan en dan zeggen...vind het zo jammer van jullie, jullie waren zo leuk samen. Hoe kon dit gebeuren.

Maar eerlijk is eerlijk waar 2 vechten hebben 2 schuld. Ik heb zeker mij aandeel er in gehad door het keer op keer uit te maken. Hij heeft eens tegen mij gezegd als je dat blijft doen dan gaat het echt uit tussen ons. Als ik terug kijk heb ik mij af en toe als een imbeciel gedragen. En nu ieder moment wordt hij opnieuw vader. Ik zie het voor me ...helemaal gelukkig met een nieuw leventje, samen ervan genieten. Als ik hier aan denk voel ik mij zo alleen...ik wil niet meer. Ik ga voorlopig niet meer uit....want ik voel mij zo eenzaam tussen deze mensen die vragen en ...heb je al een nieuwe vriend. Ik kan het gewoon ook niet meer een relatie aangaan. En wanneer er een gelegenheid was duwde ik het direct weg, nee ik wil niets met je drinken. Ik kan het niet meer. Maar de eenzaamheid doet zo'n pijn dat niets mij meer echt boeit. Ik zou zo graag weer van iemand onvoorwaardelijk willen houden en hij van mij. Leuke dingen doen, vakantie lekker eten. Maar ik ben bang dat ik het niet meer kan....