Gisteren mijn dochtertje opgehaald omdat ze bij mij zou eten.
Is toch moeilijk om mijn ex te zien en geen knuffel of kus te kunnen geven.. De ene moment wil ik het wel, en dan denk ik; val ook maar kapot..
Toch zie ik ook in haar ogen dat ze het moeilijk heeft.. Mijn ex is zeer beinvloedbaar en dat is ook gebeurd! Vooral door haar moeder die mij niet mocht, omdat ik de enige binnen de familie was die haar een weerwoord gaf.
Haar moeder ziet niet in waar ze mee bezig is. Haar vorige ex is om dezelfde reden vreemdgegaan, schoonmoeder die zich teveel bemoeide met alles.. Nu heeft ze 2 kinderen van 2 vaders.
Ik wil eigenlijk wel verder met mijn leven, maar het valt tegen. Een baksteen elke dag, beroerd gevoel en heel veel twijfels..
Ben 38 jaar en dat voelt heel oud om weer helemaal opnieuw te moeten beginnen..
Eigenlijk wil ik wel uren met haar praten, omdat dat onze probleem was. We konden niet praten in de relatie en nu wel..
Toch lees ik overal dat ik geen contact moet zoeken en dat heb ik deze week ook niet gedaan. Maar makkelijk is anders.
Het gevoel is nu echt zo van; over 3 maanden of 6 komt zij erachter dat dit een domme zet was en is het niet meer terug te draaien.. Aan de andere kant moet het ook maar van haar komen. Zij heeft deze beslissing genomen zonder er ooit met mij over te praten. Maar ik zit met de gebakken peren.. Gezin kwijt, nieuwe woonruimte moeten zoeken, spullen, alimentatie.. Ga zo maar door!
pffff.. wat een achtbaan.