sommige mensen hebben meegekregen dat ik al een aantal maanden in het ziekenhuis loop voor allerlei onderzoek. De kans is klein dat het iets ernstigs is, maar die kans is wel echt aanwezig, waardoor ik de komende tijd nog verder onderzoek zal moeten doen, wat op zichzelf al niet plezierig is (de onderzoeken zijn niet de plezierigste). In een eerdere blog schreef ik hoezeer ik mijn ex op die momenten miste.

Mijn gevoel is echter langzaam aan het veranderen, merk ik. Het doffe verdriet is nog steeds aanwezig en steekt nog van tijd tot tijd behoorlijk de kop op. Maar... een ander gevoel komt steeds vaker naar boven. Het gevoel van: waar ben ik nou helemaal mee bezig... ik ben mijn kostbare tijd aan het verspillen met steeds maar mezelf vragen stellen, met steeds maar rouwen. Iedereen moet er doorheen, maar ik moet er ook een keer mee ophouden. Hoewel de kans klein is dat het echt erg is, ben ik heel erg geconfronteerd met mezelf. Het is alsof je plotseling wakker wordt: verdorie, dit is MIJN leven, ik moet het leven, waarom laat ik mijn geluk zo afhangen van de liefde van iemand anders?? In plaats van te zitten bedenken of ik wel of niet zal sms-en, en wat ik dan zal schrijven, en zitten wachten of hij iets terugstuurt... waarom loop ik niet naar buiten? Ik kan nu liefde geven, aan mijn familie die er WEL voor me zijn, aan de mensen op straat, aan de kat van de buren, aan mezelf! Je deelt je leven met alle mensen, sommigen zullen lief voor je zijn, gewoon lief terug zijn, anderen doen je pijn, geen pijn teruggeven maar afstand nemen. Komt de ware wel, nou dan komt ie en komt ie niet nou dan lekker niet hoor. Ik zit heel dicht bij acceptatie. Dan kan je beroerd voelen toch nog ergens goed voor zijn. Alleen nou maar echt hopen dat het toch echt niks ernstigs is. Helpen jullie me hopen?