Ik loop al weer de hele dag te malen over van alles en nog wat.
Moet eigenlijk nog zoveel doen, maar kan me er niet echt toe zetten.
Bij elk ding dat ik doe denk ik : Oh dat deden we samen, of : Oh de laatste keer was met hem.

Bah bah bah....
Word soms zo moe van mezelf.

Maar goed er is ook niemand die van mij kan verwachten (en ik moet het ook niet van mezelf verwachten) dat het klote gevoel zomaar voorbij is.
Het heeft tijd nodig, maar hoelang??
Ik heb totaal geen geduld, wil of dat het weer goed is of dat het helemaal voorbij is, dat tussenliggende gedoe vind ik maar niks.
Terwijl ik eerder altijd prima kon schipperen zie ik nu alles zwart of wit...
Ik ben van een redelijk sterke feministisch ingestelde vrouw nu een ontzettend klein hoopje geworden.
Totaal geen zelfvertrouwen meer, geen zelfrespect en dat door zo'n stakker die nu gewoon vrolijk lijkt door te gaan met zijn leven alsof er niets aan de hand is.
Ik wil weer zo zijn als ik was en ik ben daar ook wel druk mee bezig, maar hier speelt mijn ongeduld mij weer parten.

Zoveel vragen ook nog onbeantwoord, waardoor je jezelf constant verschillende scenario's in je hoofd haalt van hoe het misschien zou kunnen zijn, maar ook daar schiet je niks mee op, ik maak het mezelf alleen maar moeilijker.
Ik wou dat hij mijn vragen eens eerlijk kon beantwoorden, maar dat zal er nooit inzitten, nooit een prater geweest, ja behalve nu hij zijn gram wil halen bij iedereen door mij zwart te lopen maken.

Het zou ook geen overbodige luxe zijn om gedachtes te kunnen lezen in zo'n situatie, wil zo graag begrijpen waarom?
Maar helaas ook dat kan niet.

Waarom kan ik me er niet gewoon overheen zetten dat hij zo is?
Waarom wil ik in hem constant het goede blijven zien?
Waarom wil ik hem ondanks alles nog steeds stieken terug?
Waarom?

Was ik maar niet zo'n gevoelsmens, dacht ik ook maar eens meer aan mezelf als aan het gevoel van anderen.
Kon ik soms ook maar eens die harteloze bitch zijn.

Maar helaas....