Even een stukje van me af schrijven (tuurlijk weer te lang, je kent me inmiddels) , in de hoop dat me ogen een keer open gaan.
Want nu zie ik het nog als een gemis, het mooiste wat me ooit is overkomen, en dat ben ik kwijt, 40 jaar lang lopen reizen voor een liefde zoals deze, nog nooit eerder gezien zo sterk. Maar WAT had ik nou eigenlijk, behalve dit beeld vastgeroest in me eigen kop, ziel en hart…

Toen we net samenwoonden was ze iets verveeld door het stoppen van haar studie. Ging zich vervelen, voelde zich niet meer zo thuis in mijn huis in het dorpje waar ik woonde, ging met andere mensen chatten, en liet zich verleiden door een chat die al heel snel naar geilheid draaide. Eind van de rit is ze op de verleiding in gegaan, en achter me rug om heeft ze me bedrogen. Doet het inmiddels nu 9 maanden lang met een bezette man van 46. Maar vind ik dat het ergste? Nee, dat is volgens mij niet wat mij zo raakt eigenlijk..

Wat mij wel raakt, is dat ze tot op de laatste dag me heeft voorgelogen dat zo zoooo veel van me hield, dat ik maar de ware was, de uber man voor haar, dat ze oud wilde worden met me, trouwen, you name it, alles. Maar…dat was dus niet zo, zo was het in het begin, en along the way is dat weg gegaan bij haar. Waarom? Hell i dont know, denk door A) de saaiheid van het dorp, de verveling en B) de verleiding, en de bijbehorende verliefdheid naar een ander toe. Het gras leek ineens een stuk groener te zijn aan de overkant, terwijl ze zo blind was geworden dat ze niet eens meer het juweel van een stuk grond kon zien waar ze / we op stonden.

Maar die leugen…..dat als maar tegen me zeggen dat ik zo geweldig ben, dat ze zo van me houdt terwijl dat dus niet meer zo was….die leugen is kut….Dat is erger dan die affaire vind ik,... denk ik. Waarom me zo laten zweven op die roze wolk en dan ongenadig ineens alles weg trekken…Zonder waarschuwing, zonder signaal. Waar was onze oorlog, onze strijd? Waar was het “misschien moeten we werken aan de relatie” gedeelte?? Waarom is dat contrast zo achterlijk groot? Van geweldige relatie naar gewoon de stekker eruit trekken en die ander maar met triljard vragen achterlaten??

Dat loopt te fucken met je hoofd dan, hoe kon dit gebeuren??? Waarom uitgerekend bij deze geweldige relatie?? En niet bij voorgaande relaties waarbij ik het vast ook kut had gevonden maar ala, die zag ik niet als the one. De ware, me soulmate. Dan kon ik tenminste ook verder. Traantje hier en daar maar dat was het dan wel.. Nu ben ik al 5 maanden compleet naar de klote. En het einde is nog lang niet in zicht vrees ik…Waarom mis ik haar nog steeds? Omdat ik dat andere gezicht niet van haar ken denk ik. Ik ken alleen maar dat super meisje waarmee ik het zo leuk had, waarbij de liefde maar niet op leek te kunnen gaan. En dat andere gezicht van haar van de waarheid kende ik pas 4 maanden nadat het uit was, toen ik dat openstaande mail account van haar vond en na spitten de waarheid ineens tegenkwam, geurig en kleurig in me beeldscherm.

Wie is ze nou? Vraag ik mezelf af nu, waar is dat meisje van toen? Wie is dat wijf die nu vrienden met me wilt worden? Zij haalde het beste in me naar boven in die relatie, wie of wat toverde bij haar al het slechte naar boven?? Waarom ben ik alles kwijt? Alles? ja, voor me gevoel echt alles ja..Geen idee wat ik voor haar deed, lijkt wel een zwart gat te zijn..Was ik toen ook gelukkig? ik kan het me niet eens meer herinneren eigenlijk..Leek wel alsof ik me hele leven sliep en pas wakker werd toen zij in me leven kwam (ps, goed liedje is daar over van Rascal Flatts - While I loved you , wel een beetje country maar zo voelt het wel aan, ps. die gasten hebben echt mega van tranentrekkers gemaakt voor iedere situatie, ik zou ze eens even op youtube uitchecken. Verbazend goede liedjes met echt breekbare herkenbare teksten.)

Ken ik haar wel? Dat vraag ik me keer op keer af, waarom ging dit zo anders dan hoe het normaal gesproken gaat. Waarom werd ze niet kortaf tegen me, of in haar berichten, waarom deed ze hetzelfde als in het begin, hoe kon ik signalen oppakken als die er niet zijn?? En nu wilt ze goede vrienden met me zijn….terwijl ze het nog doet met die gast….Hoe achterlijk is dat? Hoe kan ze zoiets doen? Dacht ze serieus dat ik gezellig met haar naar het pretpark ga nu, met een gebroken hart vol liefde en leed, en zij met haar kop bij die ander zit. Hoe gemeen is dat? We hebben nu geen contact maar allemachtig, wat is dat zwaar, wat is dat kut. Waarom went het maar niet, waarom waarom waarom, altijd maar die verdomde waarom die geen nut heeft, geen moer toevoegt, maar tis alles wat je nog maar hebt, de eeuwige klote waarom.

Het feit is waarom ik het niet kan loslaten is omdat ik dat dus allemaal niet heb kunnen zien…ik zie nog steeds dat meisje die zo in me geloofde, ik weet alleen niet of ze wel heeft bestaan? Ja, tuurlijk heeft ze bestaan, ik heb er 1,5 jaar mee samen geleefd, maar wat is er gebeurt met dat meisje? Wat groeide er allemaal in haar schaduw kant, en zag ik door het verblindende zonlicht geen schaduw. Ze heeft me zo ongelofelijk veel pijn gedaan, en ze klinkt maar vrolijk nu…Ze noemt me nog met koosnaampjes…Hoe kan ze dat doen?? Ik ben zo zwak, zo ongelofelijk zwak. Ik heb dat tegen haar verteld, noem die naampjes niet, noem me niet zo, bel me niet, bericht me niet, niet zolang die gast nog in je hart zit. Dus dat doet ze nu gelukkig ook niet meer. Hoewel...ik mis de woorden nu...de stilte haat ik

Maar wat dan, dan is die gast straks uit haar hart, en dan? Terugkomen wilt ze niet, en mijn gevoel zien vertrekken zie ik ook niet gebeuren, oh man oh man ik ben zo fucked hier……Een cirkel die maar niet lijkt te kunnen worden doorbroken…

Waar is dat meisje? Dat meisje waarvan ik dacht dat ze nooit zou kunnen liegen, bedriegen of iets anders dan voor uber “goed” kon staan. Een grote illusie, want allemachtig wat kwamen er veel leugens op tafel …Iedere zin die ze nu nog zegt denk ik jaja……mooi verhaal..maar ondertussen. Constant is er tegen me gelogen, teveel dingen gevonden naast de affaire wat ook allemaal leugens bleken te zijn..

Waarom hou ik van haar? Omdat ik dat nooit heb gezien. Zag ik de troep maar, zag ik maar hoe ze echt was, of die kant van haar, zag ik de puinzooi maar die ik wel soms bij anderen zie . Nee…ik zag een lief onschuldig meisje die met heel haar hart en ziel voor de 100% van me hield… Wat zag ik? Wie zag ik? Wat voelde ik, want zien en voelen zijn nog eens 2 heel verschillende dingen. Ik voelde liefde, ik kreeg liefde, veel liefde…hoe kan je dat toneel spelen? Acteren, passie uitstralen zonder passie??

Ze heeft me kapot gemaakt, vertrapt, belazerd, gebroken, gebogen en verscheurd, en dat alles omdat ik wel veel van haar hield en iedere keer weer me best deed altijd haar de meest gelukkige vrouw van Nederland te laten zijn en voelen.
En oh wat haat ik het single zijn, oh wat haat ik om weer de zoektocht te moeten gaan doen om te vinden wat ik had, wat ik pas na 40 jaar vond. Teleurgesteld in de types die ik tegenkom die mijlen ver van me ex af staan. Het zijn allemaal vreemde, en geen 1 geeft me het gevoel dat ik die al jaren ken. Niet raar want de “ware” ligt echt niet op iedere hoek van de straat….Het idee om iets te zoeken wat je al had is de grootste onzin die ik ooit heb moeten doen vind ik..Maar ik heb niet echt de keuze…Want er is geen weg terug. En ik hoef het nog niet eens zozeer nu, maar dat kleine stukje sprankeltje hoop zou fijn zijn in deze nogal donkere dagen.

Je moet gelukkig met jezelf zijn, roept alles en iedereen, maar ik heb geen slecht zelfbeeld, ik heb het goed gedaan! Ben absoluut tevreden met mezelf, en ken me goede en slechte punten. Ook daar ben ik tevreden over. Alleen miss “who the fuck was dat eigenlijk” kon er weinig om geven. Leek dat wel te doen het grootste gedeelte. Tot december dan. Talloze keren gevraagd nadat het uit was, Wat was er mis met mij???? Niks zegt ze dan. Maar……hoe kan je dan stoppen met houden van ineens??? Nu de waarheid er is wordt het al iets duidelijker….Klote jonge leeftijd van haar, klote geen ervaring en de bijbehorende vergelijking..Was ze maar een stukje ouder, had ze maar ervaring, maar “wat als” is de meest kansloze zin die je maar kan verzinnen bij iedere kut situatie. Want ja, dat komt nooit. Gaat niet gebeuren, dus waarom dat roepen? Waarom waarom roepen? Ook zo iets…

Ik ben dit zat, ik wil gewoon verder kunnen, ik wil kunnen denken met mijn hart dat ze niet te vertrouwen is, dat ze niet goed is, dat ze menig hart naar de klote zal helpen, en dat ze voorlopig wel zo blijft. Want dat is een stukje realiteit, maar wat doe ik??? Slappe hap gebroken stuk ellende wat ik nu ben, ik hou me vast aan de valse droom. Aan de illusies die ik zo realistisch heb ervaren. Alsof ik haar zou kunnen veranderen, alsof ik alles zou kunnen veranderen, alsof dit weer goed zou kunnen komen! Nee ro, dat gebeurt niet. Is dat zo? Gelijk weer die vraag erachter aan he?….zucht…

Maar stel, zeg ik dan tegen mezelf…Stel dat ze terug wilt komen, stel dat ze zich bedenkt, inziet wat wij hadden, inziet wat ze heeft vergooid, hoe dan??? Ja simpele vraag maar hoe dan? Want ik kan haar toch nooit meer vertrouwen? Ze was het levende bewijs dat geen mens dus te vertrouwen is, dat hele beeld naar de klote geholpen, en dat gaat nog waardeloze problemen opleveren in de toekomst met nieuwe liefdes…Want ze was het symbool van trouwheid, allemachtig….Waarom kunnen mensen zo zijn? ☹

Ik zit vast, en niet zo’n klein beetje ook, vast in leed, verdriet & gemis en ik weet eigenlijk niet eens wat ik mis, ja weet ik wel, maar wat was dat nou? Godver, was alles maar nep, was alles maar vanaf het begin een illusie, maar dat was ook weer niet zo.

Rhaaaaaaaaaaaa ik wordt er gek van. Ik kan niet met en zonder haar, WTF heb ik hier aan? En ik weet alles, ik weet het, ja echt, ik weet het, ik weet de realiteit, en nee ik ben niet gestoord, ben niet labiel, of van het pad af, ik ben gewoon bij, sta met beide benen op de grond, met open ogen, ik zie het bedrog, ik zie alle leugens, ik zie alles!!!!!!!

Maar waarom blijft me verdomde hart haar zo missen, En het wil maar niet vooruit kijken, Wtf heb ik aan een hart nu, haal het eruit, en maak me meedogenloos koud, hart en kil. Ik wil niks meer voelen, ik wil helemaal niks meer voelen, ik wil haar kunnen aankijken zonder emotie, en met keiharde stem kunnen zeggen en een glimlach, ik moet je niet, lazer op, voor jou 10000 anderen. Vriendjes? Ga je eigen verknipte vriendjes maar zoeken in je verknipte wereld van je. Maar ….ik kan dat niet!!!!! Ik kan dat helemaal niet!! Ik wil dat, maar nee…ik kan dat niet. …want..ik hou van haar, wie dat meisje dan ook is….waar ze dan ook is.. ze is weg, zelfs als ik bij haar ben…Dat meisje is dood en ik rouw om een geest, een illusie…toch zie ik haar…ze heeft dezelfde stem, dezelfde looks, en ik lijk haar maar al te goed te kennen…maar toch ook niet…..dubbelleven…en ik zie alsmaar dat ene gezicht….Ze lacht lief naar me, als ik haar zie. Ik wil die demonen kop zien, dat excorsist idee, die zich ineens omdraait en hatelijk naar me lacht, de waarheid.

Bestaat er geen acupunctuur, laser techniek, hersenspoeling of hypnose, die de herinnering uit me kop kan halen? Zodat alleen nog maar de waarheid overblijft, en de illusie terug gestuurd kan worden naar frikkin’ fabeltjes land?

Ik stel mezelf vaak deze vragen, haat je haar? Nee…nee godver, ik hou van haar. Kan je het haar vergeven? Ja ook dat kan ik verdomme. Wil je haar terug? Ja dat wil ik, ik wil dat ze van me houdt, dan maar een open relatie waarbij ik net zo goed als haar maar vreemdgaat bij het leven. Maar hou van mij….al is het maar 10% van hoeveel ik van jou houdt….Allemachtig wat klinkt dit kansloos…..En ook dat weet ik.

Mrmusicman is fucked, fucked en fucked. Ik zoek afleiding, en probeer te leven, proberen ja…ik probeer te klimmen uit die kuil, maar er is geen kuil, alles is de kuil. Althans zo lijkt het wel,.. 5 verdomde lange maanden, waar houdt het nou eens op! Ik Wil eruit, ja ik wil! Maar wat ik ook doe, probeer, ik kom alsmaar terug….zij was de ware..ondanks dat de ware zoiets nooit zou doen…gevoelsmatig en relatie technisch gezien was zij de ware. En dat beeld, dat verdomde beeld krijg ik niet uit mijn kop! Waarom was ze ook zo achterlijk perfect, op dat liegen na dan (nee, geen klein puntje ik weet het..) ..Waarom waren wij zo achterlijk perfect? Niks roze bril, maar vermoeide ogen van 42 jaar oud die alles al hebben gezien. Maar dit nog nooit. Niet eens in de buurt daarvan. Te perfect, dat klopt niet, want dat gaat niet uit!

Maar wel als die ander het wilt blijkbaar, je hart openstellen naar een ander toe, terwijl er geen reden voor is, behalve misschien iets verveling, je zou zeggen daar val je dan gauw op terug.. maar nee.. Weg gegroeid bij haar. En even voor de duidelijkheid, ze stopt met die ander, heeft er geen zin meer in, was lust en klein beetje liefde. En ze wilt eruit voordat het te zwaar wordt, althans dat zegt ze, ergens geloof ik haar, maar dat stemmetje zegt joh, die kan echt zeggen wat ze wilt…dat moet je nu toch wel weten.
Maargoed, ik geloof ook wel dat ze niet echt heel erg van die gast houdt. Zoiets maakt je gek namelijk dan, en ze lijkt er niet zo mee te zitten dat hij bezet is, maar genoeg om in te zien dat ze hier niet gelukkig van gaat worden.

Ik kan alleen maar hopen dat ik ooit tegen een vrouw aan loop, die mij alles doet vergeten ….Maar wie zegt mij dat dit niet weer gebeurd? De angst…..wachtend in de schaduw om toe te slaan op het juiste moment.

Triljoen boeken gelezen over loslaten, ook hier alles, maar ik geef het op. Die mindset kom ik maar niet in, want me hart blijft maar schreeuwen, blijft maar roepen, nee Ro, ze was de ware, en je weet het, klojo!

Zo, lekker me frustraties met z’n talloze spellingfouten in 1 keer van me af geschreven, maar nu de grote vraag!... Hielp het? Nee…..helaas, voor geen meter, tis gewoon herhalen wat je al 1000000 keren tegen jezelf hebt gezegd. De feiten zijn er, de waarheid is er, de herinneringen zijn er, en ik sta vrolijk stil.

Diep in mijn hart ben ik gewoon bang dat ik nooit meer een liefde zal vinden zoals ik had met haar. Nooit meer een meid zal vinden die haar kan evenaren. Ben ik bang dat alles stapjes terug moet, en schijnbaar heb ik moeite met stappen terug doen..

Ik denk persoonlijk dat dit laatste stukje zo’n beetje de core van het probleem is.. Mis ik haar, de illusie? …..Of ben ik gewoon bang dit nooit meer tegen te komen en met minder te moeten leven.? Ik vind het een goede vraag, laat ik daar eens over gaan brainstormen met mezelf.. Ik heb voor de rest toch geen moer te doen…

Voor de rest voor iedereen, een mooi muzikaal moment over de pijn, stereo op 10.