Hey iedereen!!

Momenteel, ach, ik kan niet goed vertellen hoe het met me gaat.
Het ene moment voel ik me super, en in het algemeen voel ik me goed, maar toch.. Er blijft een enorm lege ruimte achter in mezelf. Eentje die niet opgevuld geraakt. Het is momenteel wat veel ineens.

Binnen een goede 1,5 week zie ik m'n ex terug na hem niet meer gezien/gehoord te hebben voor vier maand. Ik zie hem terug op een 3-daags dorpsfeest. Hij gaat er met zijn vrienden naartoe, en het lijkt of mijn vriendengroep me wat in de steek laat. De ene persoon na de andere belt af, ze kunnen niet. Natuurlijk zijn er die wel gaan, maar die gaan dan nog met een andere groep vrienden, of ze kunnen enkel bv. zaterdag gaan. Ik neem het hen niet kwalijk, maar de gedachte dat ik helemaal alleen m'n ex ga moeten confronteren, terwijl hij daar met die groep staat. Soms word het me een beetje teveel allemaal. En ik wil er dan al niet teveel over babbelen. M'n vader zei zelf, wanneer ik het juist had uitgemaakt: Je kan er even over babbelen met je vrienden, maar dan moet je toch maar weer je mond houden hoor, zelfs al gaat het niet, dat ze niet gaan denken dat je daar alleen maar over kan babbelen.... Gelukkig heb ik deze weg dan nog, om m'n mond niet te moeten houden.

Ook met het werk zoeken loopt het niet zo vlotjes. Ik had voor onze vakantie al een paar plaatsen gevonden, maar die stonden al maandenlang open, dacht van: Eerst vakantie, alles van me afgooien, alle stress.. Nu zijn toch al een paar posten ingenomen, beginnen ze weeral te kibbelen.. Ze snappen het gewoon niet. Ik heb geleerd om met kinderen te werken (kinderopvang). Voornamelijk zal m'n werk bestaan om met baby's te werken. Maar ongeveer een week ik het heb uitgemaakt met m’n ex waren we nog bij familie van hem, en daar waren ook baby’s.. We hadden verschillende foto’s gemaakt waar ik en hij die vasthielden.. En ik wou dat met hem.. Ik wou die toekomst met hem.. En ook al wil ik geen relatie meer met hem, toch ergens, weet ik, dat het verschrikkelijk veel pijn gaat doen als ik met kinderen ga worden geconfronteerd. Het gaat me gewoon keihard met m’n neus op de feiten drukken dat ik een hele toekomstverandering heb gedaan die ik niet had verwacht, ik weet nog niet goed waar ik heen wil met m’n leven en het push-gedrag van m’n ouders, vooral m’n vader dan, werkt helemaal niet.. Het zorgt ervoor dat ik nog meer toeklap, nog meer in mezelf keer en nog meer begin op te kroppen.. M’n vader was meteen na onze aankomst thuis beginnen zoeken achter werkadvertenties.. We waren nog niet eens deftig thuis, begint die achter m’n rug te zoeken (’s nachts dan nog), zit die alle busritten ernaartoe te zoeken want ik kan nog niet met de wagen rijden.. Maar ze snappen gewoon niet wat het allemaal met me doet en als ik er dan iets over wil zeggen is het: Jaja, je kan maar zien dat je iets vindt en zo rap mogelijk.. Voor hen was m’n ex gewoon een vriendje.. Maar zoals ik al in mijn zovele blogs heb gezegd, voor mij was hij zoveel meer dan dat.. Mijn beste vriend, mijn maatje, de enige persoon op aarde die me kent zoals ik echt ben (zelfs m’n ouders kennen me niet zoals hij me kent)..

Ze snappen het niet wat voor litteken zich momenteel bij me moet genezen, en dat ik het zo goed mogelijk wil laten genezen voor ze me weer in iets pushen dat me weer in een depressie duwt. Dat is al eens gebeurd, drie jaar geleden.. Na een fikse ruzie met een toenmalige vriendin ging ik ook zo’n enorme verandering door.. Ik had altijd gezegd dat ik leerkracht wou worden, maar na die ruzie was ik daar ineens zo zeker niet meer van, maar moest me van m’n ouders meteen de eerste week van de vakantie laten inschrijven zodat ze gerust op vakantie konden vertrekken (terwijl ik nog 2 maand de tijd had om me te laten inschrijven).. Met als gevolg dat ik vol twijfel zat, m’n studies niet goed gingen en ik in depressie ben belandt omdat ik niet wist welke richting ik nog in m’n leven moest gaan.. En ik snap het wel langst een kant, ze willen het beste voor me, ik snap dat.. Maar toch.. Ze snappen niet dat ik eigenlijk in een immens rouwproces zit.. Had mijn ex effectief dood geweest door bv. een ongeluk zou ik veel meer begrip hebben gekregen dan dat ik nu krijg, want ochgod, ja, jonge liefde, kalverliefde komt en gaat, je vindt wel iemand anders.. Maar ze snappen het niet wat voor een waarde hij had, en nog steeds heeft, in m’n leven.. Afstuderen was een hel want hij was er niet bij, zoeken achter werk is een hel want ik kan het hem niet vertellen als ik werk zou vinden.. Hij was altijd diegene tegen wie ik alles zei, tegen wie ik alles wou zeggen.. En ik heb helemaal geen nood aan hun uitleg: Je vindt wel iemand anders.. Hij was iemand zo speciaal, zo een waarde in mijn leven, het lijkt echt alsof hij gewoon dood is nu, en dat doet zoveel pijn.. Ik kan er soms zo kwaad van worden, echt waar.. Zo kwaad.. Dat iedereen mijn problemen afschrijft als iets banaals, maar voor mij is het niet iets banaals maar pure werkelijkheid.. Ik voel me nu eenmaal zo, ik heb een immens grote leegte in mij, ik zie binnenkort mijn ex terug na 4 maand stilte wat enorme stress met zich meebrengt want de kans dat ik hem helemaal alleen moet confronteren is reëel terwijl die K*TMENSEN (srr!!) daar bij hem staan en waarschijnlijks niets beters hebben te doen dan mij uit te lachen, ik moet werk vinden die me meer met m’n ex gaat confronteren dan met m’n eigen leven en ik wil een nieuwe weg in m’n leven.. En dan mag ik niet flippen? Dat is voor de rest allemaal maar: Achja, kind, alsjeblief overdrijf niet…

Sorry, het moet er even uit
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAGH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Frustratie alom de laatste dagen!!!!