Zoiets als psychoanalyse.

Na jaren kom je terug, en dan staan daar al je oude berichten.
Niet verwijderd, niet omdat je je leven hervatte dat het maar klaar moet zijn, de waan van de dag, de omloopsnelheid van internetfora en nieuwe media als zodanig.
Wat is er toch loos met ons, HartHuilenden???
Hoe is het dat je zo feilloos weet, van deze klap bekom ik niet licht?
Zoals wij allen weten van Ruben, de enige die een vliegtuigcrash overleeft, ohhhh this boy is gonna get it. Als de gronden en de context van je bestaan wegvallen weten de HartHuilenden hoe laat het is. Hoe dan wordt er op radio en televisie gepleit voor serieuze achting voor de situatie, staan teams van hulpverleners klaar, dit moet uiteraard niet licht gewogen worden. Iedereen ziet een gecrashed leven.
Wij, liefdesverdrietigen, zaten in een ander vliegtuig. maar de crash niet minder gruwelijk.
Ik moet er eens een boek over schrijven, het meest lichtgewogen maar wellicht meest ondermijnende van alle verdrieten is wel het moeten missen van die ene geliefde.
It takes a certain character, denk ik nu.
Het is vier jaar en vier maanden geleden.
Ik heb een goed leven. Het is me gelukt me te hervatten, van een ander te gaan houden. Maar een geur, een lied, of wat vaker voorkomt, een gesprek met haar dochter, brengt me met gemak bij de gedachte dat het nooit meer zo werd, dat mijn huidige status quo toch een aftreksel blijft van hoe ooit de liefde was.
Nog altijd verlang ik naar haar. En als ik te lang bij deze gedachte stil sta wordt de pijn weer wakker. Een pijn die zich alleen maar oplost in het vergeten ervan, de tijd die voorbij is gegaan, de waan van de dag. Maar een pijn die bij herinnering oplaait als het grootste onrecht ooit.
Ruben moet verder met zijn leven. Een feit. Hij is een godswonder.
Als kind flexibeler dan welk mens ook. Het leven dat zich opdringt: we moeten verder. En we kunnen daar ook wel vrede mee vinden, een weg in banen.
Maar het kind, destijds een kind nog, dat zich nu meldt met haar eerste razende verliefdheid, breekt door het kleine laagje chroom dat je kweekte. Ja. zo was het. De onvoorwaardelijke liefde. Het zingen in je lichaam. De match. Je bevochten nieuwe leven en de partner die zich aandiende vervallen onverbiddelijk tot een marriage de raison.
Verdoemd zijn wij die ooit de liefde kenden en haar moesten laten gaan. Met lede ogen, on our best behaviour. Sputteren tegen het lot heeft geen zin, getuige Ruben.
De verliefde twitter oprispingen van mijn ex-stief-dochter, vervulden mij van blijdschap voor haar en een zompend moeras gevoel voor mijzelf. Hoe ver ben ik ben ik van soortgelijk voelen verwijderd?

Tijd voor een boek.
wie wil zijn ervaringen delen in een publicatie?

Ik ga mijn blogs en reply's daarop redigeren.
Liefdesverdriet is zoiets als het ongewild overleven van een plane-crash.

liefs, sterkte aan alllen

uw Pipster