In de war, in verdriet, in rouw en in somberheid...
Eerst in twijfel, nu in zekerheid van mijn gevoel...
Dat lijkt goed, maar dat is het niet.
Nu komt de zekerheid te laat, want ze is buiten bereik.
Ze wil me niet meer zien, niet meer horen.
En als ze dat wel weer wil zal mijn gevoel vernietigd zijn, verdwenen.
Want dat is de bedoeling van dit alles, verdergaan
Ook al doet het zo'n pijn en gaat het dwars tegen al je gevoel in.
Het is niet anders, zo moet het zijn.
Liefdesverdriet wordt vergeleken met verslaving, god...wat lijkt me verslaving dat toch moeilijk.
Liefde maakt je en breekt je, keer op keer.

De zoveelste heftige impact doet me weer veel, ik kan er niet mee omgaan...ik verlang teveel naar haar.
Maar elke poging tot contact duwt haar verder van me af, we kennen elkaar niet meer zoals zou horen, zoals het was.
Niks hoor ik meer van d'r, ze is klaar met me...ik ben een afgesloten hoofdstuk, zij is al verder... nu ik nog.

Doorbijten, accepteren en doorgaan...Ik word vast wel weer verliefd, tot over de oren....en dat mag zij dan best wel horen.