Hoi allemaal,

Al enige tijd lees ik de posts op deze site en ik moet zeggen dat in een voor mij moeilijke tijd daar enorm veel steun aan heb. Ik wil graag mijn eigen verhaal kwijt omdat ik niet weet of ik wel goed met de situatie omga.

Ik, 34 jaar, nooit eerder getrouwd of samengewoond,heb een relatie van ongeveer 5 maanden gehad.Het was fantastisch, hij was eigenlijk vanaf het begin zekerder over ons dan ik. Gaf mij de sleutels van zijn huis na 1 maand en voelde (dat zei hij keer op keer) dat wat wij hadden alleen maar sterker zou worden en nooit zou overgaan. Nu ben ik geen 16 jaar en weet dat dat soort opmerkingen niet altijd even seriues genomen moeten worden, maar hij is een zeer gesloten , extreem hardwerkend persoon, die voordat hij "gevoelsuitingen "doet dat niet zomaar doet.

Na deze 5 maanden ging hij 1 week naar de VS, alles was met ons perfect in orde, hij belde, sms te en de dag voordat hij zou terugkomen nog sms blij dat we weer samen zouden zijn. Om een lang verhaal kort te maken, ik ging hem afhalen en toen ik hem zag aan komen lopen zag ik dat hij down was, maar ik dacht dat is de vermoeidheid van een lange vlucht. Die dag toonde hij zich extreem vermoeid maar wat zeer opvallend was dat elk (klein)teken van affectie ontbrak. Daar wij niet samenwonen en ik hem zo ongeveer 4 keer in de week + het gehele weekend zag is het moeilijk een een ander te beoordelen. Maar goed na een weekend samen te hebben doorgebracht waarin weer geen enkele affectie werd getoond, bracht ik het onderwerp ter sprake. Hij begon bijna te huilen, zei dat hij in een depressie zat, dat hij zelfs de dure nieuwe auto die hij in de VS besteld had niet meer wilde, dat hij geen gevoel meer had en dat hij nergens meer zin in had. Ik vroeg of ik soms de oorzaak van zijn depressie was....hij zei absoluut niet! Goed we gingen opdezelfde voet verder , ik geloofde hem uiteraard en deed ook geen pogingen meer om affectie te krijgen, ik gaf hem ruimte...broer en zus relatie.

Maar dit was voor mij heel moeilijk en dat voelde hij aan dus hij zei in een lang telefoongesprek dat een "time-out"beter zou zijn. Zo gezegd zo gedaan, geen contact, 5 weken, ik heb hem 1 sms gestuurd en verder niets. Na 5 weken niets gehoord te hebben was ik bezorgd, hij is niet de persoon om een relatie zo te beeindigen. Ik besloot te bellen ,maar zijn gsm stond af, een hele week lang, dat wakkerde mijn bezorgdheid nog meer aan, dus ik belde naar zijn kantoor. Daar werd gezegd dat hij een week naar zijn ouders in croatie was en dat hij ook op zijn werk niet meer dezelfde persoon was. Ze zouden hem doorgeven dat ik gebeld had zodra hij terug was. Dus toen hij terug was ontving ik een sms, dat het hem speet dat ik mij zo rot voelde , dat dat nooit zijn bedoeling was geweest maar dat hij er op het moment niks aan kon doen en dat ie hoop dat ik hem begreep. Toen ik dat las, een sms waar ik echt niets mee kon belde ik hem maar zijn telefoon stond af!
Ik besloot naar hem toe te gaan, geen andere keuze. Daar gekomen bleek van een depressie (hoe ver ik dat als leek kan beoordelen ) geen sprake, dus ik vroeg hem hoe hij zich voelde. Hij zei het gaat beter, alles komt terug maar mijn gevoel voor jou is niet terug. Ik zei heel nuchter, oke, zonder gevoel geen relatie, dat is toch duidelijk??? Hij zei nee, ik heb tijd nodig wellicht dat alles komt door de hele situatie(werk-depressie) ik zei ik vind het meoilijk om zo door te gaan, je negeert mij, ik wil weten waar ik sta.

Ik ben vertrokken maar dit was uiteraard niet bevredigend en deze weken waren ECHT de zwartste van mijn leven, ik at en sliep totaal niet meer. Daar hij iets van mij bij hem thuis had wat ik nodig had zijn wij weer in contact gekomen, een paar weken na dat gesprek. Ik vroeg wat hij wilde, of ik hem moest vegeten? Hij zei; het zou oneerlijk zijn om je op mij te laten wachten. Hij zei wat zou jij willen? Ik zei; volgens mij als je "ons" een kans wilt geven moet je minimaal in contact blijven , elkaar af en toe zien, af en toe bellen weten wat er in elkaars leven gebeurd. Zo is de situatie nu: hij belt af en toe, we doen soms dingen samen, maar altijd als er een aanleiding toe is. Als we samen zijn , soms een hele dag is het heel erg gezemlig er valt geen minuut stilte . Dat is het vreemde, ik weet dat we bij elkaar passen, qua ideeen, leven , en als je met iemand zo gezellig kunt hebben kan het toch niet dat "gevoel" in 1 dag weg is?????

Punt is dat de huidige situatie voor mij absoluut zo pijnlijk is. Ik wil hem zien, maar omdat we dus totaal niet over gevoel spreken, ik wil hem per slot van rekening niet "pushen", is het zo koud. Dat doet mij zoveel pijn dat elke keer als ik hem zie of spreek ik daarna heel erg down ben.

Hij is een extreem gesloten persoon en ik weet zelfs niet als zijn gevoel terug zou zijn of hij dat dan zou tonen?? Daarbij, als hij totaal niets voor mij voelt, bel je dan of trek je dan een hele dag met iemand op?? Dat lijkt mij toch een vreemde manier om van iemand af te willen komen en dara is hij ook absoluut niet de persoon voor.

Ik weet niet wat nu het beste is om te doen, radicaal te breken of hem op deze manier tijd te geven? Ik vind hem als persoon veel waard en wil hem die tijd gunnen maar aan de andere kant kan toch niet alles van mijn kant komen, hij moet toch beseffen dat ik gevoel heb????

Hebben mensen gelijkaardige ervaringen en kan het dat dat zich toch weer positief evolueert??