Zo. Ik zit weer in de trein terug naar huis na een emotioneel gesprek met mijn ex vriend. Ik heb hem niet meer gezien sinds hij het uitmaakte en het was een lastig moment om hem weer te zien. We hadden bij een café afgesproken om daar iets te gaan drinken en alles uit te praten. Ontzettend ongemakkelijk en een pijnlijk gesprek om te beginnen.. Hij viel gelijk met de deur in huis en vertelde hoe erg het hem speet dat het op deze manier uit is gegaan (Skype). Hij had het er nog elke dag moeilijk mee en voelde zich vaak alleen. Kan mij jouw verdriet nu schelen, was het eerste dat in me opkwam. Hij die mij zoveel verdriet heeft aangedaan verwachtte nu medeleven van mij. Maar ik begreep hem wel. Ik voel me af en toe ook ontzettend eenzaam.
Uiteindelijk een goed gesprek gehad met de nodige tranen. Tot het moment dat hij vroeg of hij mijn hand mocht vasthouden. Ik wees het af omdat het me niet verstandig leek. Ik zat het hele gesprek in dubio aangezien ik hem nog steeds een ontzettend leuke jongen vind. Maar er kwamen tijdens het gesprek ook kanten van hem naar boven die me deden beseffen dat het goed is dat het uit is gegaan. We hadden het waarschijnlijk toch niet lang meer volgehouden. Na een uur gepraat te hebben leek het mij goed om naar huis te gaan. Hij zei dat hij geen haast had en graag nog met me door de stad wilde wandelen. Maar ook dat aanbod heb ik, met pijn in mijn hart, afgewezen. Eenmaal op het station aangekomen hield hij me nog stevig vast, ik heb me altijd zo veilig en fijn gevoeld als hij dat deed. En dat was het meest pijnlijke moment. En het moeten weglopen daarna.
Ik heb gemerkt dat we allebei nog veel van elkaar houden en dat we het goed hebben gehad samen. Maar we konden niet meer samen zijn. Dat zou niet meer werken. Wie weet ooit, als we allebei volwassener zijn. Maar voor nu is het toch echt over. En dat sloeg hard in..