Oke weer een kleine update..

Het is inmiddels meer dan een maand al uit met mijn ex vriend. Nog steeds zit ik er wel over in. Ik zie hem nog zo graag.
Hij is altijd een grote steun voor me geweest in alles, vooral met rekenen. Hij helpt me daar ook af en toe nog eens mee.
Gister hadden we afgesproken om rekenen te oefenen en een Harry Potter film te kijken. Allemaal heel gezellig en al.. maar ik zat opgepropt met mijn gevoelens en ik wilde die er sowieso uitgooien deze dag. Ik leefde nog steeds in hoop dat het goed zou komen en ik wist dat hij de enige was die mij antwoorden kon geven. Ik durfde er maar niet over te beginnen in het begin, heb gewacht tot we naar mijn huis liepen om kwart voor 1 s'nachts.

Ik dacht dat het een kort gesprekje zou worden en dat hij snel weer naar huis wilde, maar dat bleek anders te gaan. We hebben uiteindelijk van 1 uur s'nachts tot kwart over 2 s'nachts gepraat. Het was een heel goed gesprek en ik ben blij dat ik het ben aangegaan. Ik heb nu meer inzicht gekregen in alles. We hebben het allebei over onze fouten gehad en uiteindelijk kwam het op het onderwerp of het ooit weer goed zou komen. Ik vertelde dat ik dat eigenlijk nog steeds hoop, maar gewoon niet weet of hij daar voor in is. Nou heeft hij dat al eerder met een ex meegemaakt, na een halfjaar kwamen ze weer samen.. maar die relatie duurde niet langer dan een maand. Het bleek nog steeds niet te werken tussen hun. Dus hij is er van overtuigd dat het binnen zo'n korte tijd niet goed kan komen. Hij zei dat ik sowieso eerst weer tot mezelf moet komen en echt weer open moet staan ook voor andere eventuele relaties. Dus dat ik er echt overheen moet zijn, want anders blijf ik denken aan de oude relatie en dat is niet goed. Ik moet kijken naar hoe het nu is zei die. Hij weet ook niet hoe hij er over denkt na een lange tijd natuurlijk, maar sowieso is hij nu ook nog niet op zoek naar liefde zei hij. Ik bekende dat ik nogal snel jaloers was (heel vaak onodig) en dat we daardoor ook vaak ruzie kregen etc, verder was hij van mening dat we te veel van elkaar verschillen qua levenservaring en relatie ervaring. Hij zag zichzelf in mij hoe hij een paar jaar geleden was zeg maar. Na een tijdje kon ik het dan ook echt niet helpen en begon een beetje emotioneel te worden. Hij was heel lief en pakte me beet en troostte me. Er was een moment dat ik niet meer huilde en dat we elkaar heel lang aan t knuffelen waren. Met zijn hoofd leunend tegen die van mij. Dat voelde zo goed, vooral op dat moment wilde ik de tijd stop zetten.

Hij wilt nog gewoon contact houden, maar wel een beetje afstand bewaren. Zodat ik er sneller over heen kan komen. We spreken elkaar regelmatig op whatsapp en zien elkaar nog zo nu en dan. En ik merk dat hij ook gewoon nog heel veel om mij geeft, ookal waren er momenten dat ik dat niet meer dacht. Hij zou het ook jammer vinden als we elkaar niet meer zouden zien etc.

Ik moet er nu maar vrede mee zien te vinden. Ik ben al aardig op weg moet ik zeggen. Ik realiseer me nu dat het niet helpt om hierin te blijven hangen, niet voor mij, ook niet voor hem, voor niemand niet. Ik moet eerst weer helemaal mezelf worden. Dan pas kan ik weer openstaan voor eventuele nieuwe relaties en misschien dat het dan ooit nog goed komt. Maar ik moet leren om er niet teveel op te hopen. Het is moeilijk, maar k geloof dat het slijt met de tijd. Dat is tenminste wat ze altijd zeggen. Ik weet dat ik er nog lang niet ben, ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik kom er wel. En dat moet ik blijven geloven.