Ik heb lang getwijfelt om mijn verhaal hier neer te zetten. Ik heb vele blogs van jullie gelezen, met een snik en een traan. Waar moet ik beginnen. Ik ben niet iemand die zijn gevoelens en emoties makkelijk toont en al helemaal niet op 'papier' zet tegenover vreemden, maar ik lig in bed en voel me verdomd eenzaam en word gek van de gedachtens in mijn hoofd.

Ik heb 2 jaar samengewoond met de vrouw waar ik zielsveel van hou, we hadden het goed samen. Zo goed zelfs dat ik haar ten huwelijk heb gevraagd en waarop ze volmondig ja zei. We zijn nu sinds 2 weken uitelkaar, mijn grote geheim is ontdekt. Ik ben niet eerlijk tegenover haar geweest, ik heb dingen voor haar verzwegen, verstopt en tegen haar gelogen. Ik had geen baan, ik had geen inkomen... Ik heb dat 1,5 jaar voor haar verzwegen en over gelogen. Waarom vraag je je af? Dat is een goeie vraag, bang om haar te verliezen, bang voor de consequenties, te trots... Ik weet het niet. Ondanks dat ik haar zoveel pijn heb gedaan houd ze nog steeds van mij en ik van haar. We wonen niet meer samen, zijn kilometers van elkaar verwijdert, maar ze blijft me steunen. Ik ga binnenkort naar een psych om hulp te zoeken en dan hoop ik dat we nog toekomst hebben. Mijn grootste angst is om haar te verliezen en ik weet dat ik dit veroorzaakt heb, maar toch...

(ik weet niet of ik recht van spreken heb aangezien ik de veroorzaker ben, maar liefdesverdriet heb ik ook)