Gisteren heb ik mn ex gemist, voor het eerst. Ik snap niet dat wij zover zijn gekomen, dat dit het is. Ik snap niet dat wij, die zo met elkaar waren, uit elkaar zijn gegroeid. Ik zie ook echt 2 mannen in hem, die waar ik verliefd op werd en vele jaren erna, en degene van de laatste 2 jaar. De eerste warm, veilig, prettig, samen en beschermend. De tweede koud, onbegrip, oordelend, moeten, vreemgaand, afkeurend. De eerste man mis ik heel erg, die persoon, die fijne persoon die iets geweldigs bij mij oproept. De tweede man roept ergenis bij me op, een allergische reactie, verdriet, boosheid. De eerste man komt nooit meer terug, en ik zal nooit meer kiezen voor deze tweede man. Als ik dan ook verdriet heb dan heb ik dat om de man die nooit meer terug zal komen, ook al staat hij voor me en zal hij me terugwillen, maar het zal nooit de man zijn waar ik verliefd op werd en zoveel jaren van heb gehouden. Daarom word ik in 1 klap sjaggerijnig als ik hem zie, dit is niet meer de man waar ik van hou, voor mij is het een vreemde, de tweede man, die mij zo intens in de steek heeft gelaten. Hij moest bij mij weg om terug te komen bij zichzelf, het gezin "onderhouden" kost een hoop geld en nu kan hij het geld aan zichzelf besteden. En nu kan hij doen wat hij wilt, werken, geld verdienen en dat allemaal aan in zichzelf investeren. Doet me denken aan de film Family man, met Nicolas Gage. Wat heb je als je een mooi huis hebt, mooie auto 2 keer per jaar op vakantie, maar je kunt het met niemand delen? Ach ook dan zal hij wel weer iemand vinden waar hij het mee kan delen.
Vanmorgen werd weer mn kind opgehaald, ik denk dat het nooit zal wennen. Het missen van je kind vind ik het aller aller aller ergste van een scheiding. Het gaat zooooo tegen je natuur in en er is niks wat helpt. Maargoed, ik ga toch maar proberen iets te gaan doen in huis, een kastje opruimen ofzo. Effe ordenen in mn kop