Het is nu een aantal weken uit. Vandaag heeft ze haar spullen opgehaald toen ik aan het werk was. Ze durft me niet onder ogen te komen. Ze zegt Nog steeds niks. Negeert me compleet.
Vandaag had Ik graag anders afgesloten. Al haar spullen zijn weg. De sleutel lag in de brievenbus.

Alles of niets, gasgeven of stilstaan, zwart of wit.
Op dit moment is het 'niets', 'stilstaan'. Ze laat niks weten. Al is het maar een kort berichtje Hoe het met haar gaat. Neen. Dat kan er helaas niet van af.

Ik kom thuis in een leeg huis. Ze is er niet meer. Ze praat niet meer. Ze deelt niks meer.
En misschien doet het me morgen niet zo veel meer. Is het op me ingewerkt. Maar nu wil ik niet gaan slapen.

Alle herinneringen wil ik niet zomaar vergeten. Want er zaten echt wel hele mooie tussen. Maar ook vele die niet zo mooi waren.

Waarom mis ik haar nog zo erg. Waarom wil ik haar zo graag terug in mijn leven. Ik haat het wat ze allemaal deed en hoe ze dat deed. Ik weet dat het niet goed was Hoe het is gegaan. Niet voor mij en ook niet voor haar.

Soms dan denk Ik: liefde hoort toch alles te kunnen overwinnen? Als je er samen aan werkt. En aan jezelf.
Hoe kan het dat er mensen zijn die 50 jaar bij elkaar zijn. Nog steeds van elkaar houden en elkaar Tot in den treuren lief hebben.

Ik wil gewoon niet alleen zijn nu. Ik heb mijn zusje gebeld. Die is heel praktisch en ook erg lief. Ze laat me soms zien hoe ik zelf ben. Of spiegeld situaties zoals ik die vroeger ook zo deed.

Ik mis dat gevoel heel erg. Dat je met iemand samen bent. Waar je alles aan kan toevertrouwen. Waar je bij kan huilen als het even niet lekker gaat. Of waar je discussies mee kan hebben zonder dat je op je eigen "ik" beordeelt of veroordeelt wordt. Waar je gewoon even kan "zijn". Alles om je heen maakt dan niet uit.
Iemand die net als in die vreselijke ranja of siroop reclame tegen je zegt: "het komt wel goed, schatje". En je daarna een knuffel en een kus geeft.

Ik denk dat je ook iemand bij je moet hebben die ziet wanneer dat nodig is. Die weet dat jij op dat moment het nodig hebt. Ook al zeg je dat niet. Ik wil dat ik gezien wordt.
En je hebt mensen zoals mijn ex die graag gehoord willen worden. Horen is nooit mijn kwaliteit geweest. Ik kan beter zien.
Ik vraag me ook af hoeveel er wel niet aangepraat is bij haar. Ze is jonger dan mij. Heel bevattelijk voor anderen. Behalve dat wat ik altijd zei.
Ik weet het niet. Ik zal het ook nooit weten. Maar ik denk het wel. Of dat aan haar ligt of aan de mensen om haar heen laat ik in het midden. Maar haar moeder is van het zelfde pak lakens. Ook borderline (al is de diagnose volgens mij nooit gesteld). En is haar moeder ook wel iets rustiger. Ze geleidt beter wat ze zegt. Maar ik zie mijn ex zo sterk terug in haar moeder.

Ik ben vandaag extra verdrietig en haal een hoop dingen daardoor op. Die er voor mij toe doen.
Slaap lekker allemaal