Zo schijnt het wel vaker te gaan idd. Bij mij in ieder geval wel. Een maand of 3 ben ik aan het lijntje gehouden totdat de woorden er eindelijk uitkwamen: het gevoel is weg, ik kan/wil niet meer. De maanden/weken/dagen voordat die woorden eruit komen voel je dat er iets niet goed zit, maar als je er naar vraagt dan wordt er ontkennend en soms geirriteerd geantwoord. Nee lieverd jij bent alles wat ik, ik ben gelukkig met je en met jou wil ik samen oud worden. Hou eens op met je gezeur. Tja, gek he dat "gezeur" als je hart schreeuwt dat er iets niet goed zit. Maar ach..., misschien is het beter zo. De tijd zal het leren net als dat de tijd alle wonden zal helen.

Er is niet echt een volgende fase van ldvd die je ingaat. Die fases shiften in- en uitelkaar, dwars door elkaar heen, maar inderdaad, de eerdere fases nemen in kracht af om plaats te maken voor die latere fases. Jij bent wat je gevoel over herinneringen betreft een stap verder, duidelijk! De pijn die dat eerder opriep is nu under control ongeveer. Wel ben je (net als ik) nog steeds niet boos op je ex, ondanks alles wat ze je aandeed. Het is raar, maar ik denk dat dat te maken heeft met de veel sterkere emotie dat je haar liever terug wil in je leven dan dat je haar van je afstoot. Da's een keuze hè. Blijkbaar ben je dus nog niet bereid om haar helemaal los te laten. Met niet helemaal bedoel ik dus dat je wel veel al kon loslaten, maar nog niet dat ene beetje dat deze gevoelens van missen geeft en -duidelijker nog- het gevoel niet boos te kunnen worden.

Nee, je zit er nog mee in je koppie. Je verjaardag vieren is al die andere jaren wel leuk geweest, of zij er toen al bij was of niet. Nu zit je met het idee dat zij ontbreekt en het dus niet fijn is om te vieren. Logisch gevoel: Ik word in januari ook 27 en ik zie het ook niet zitten om dat te gaan vieren, ookal is het nog ver weg. Maar in de kern is jouw verjaardag vieren niet iets wat je altijd met zn tweeën deed, maar juist met veel vrienden/familie. Daar moet je het dus nu ook voor doen. Als zij dan komen, komen ze voor jou, niet voor jouw verbroken relatie. Denk daaraan en zie het als een normaal ding wat je gewoon moet doen. Doe het gewoon en laat je die dag niet afpakken door liefdesverdriet (anders ga je je die dag toch alleen maar opvreten; argument an sich).

Mijn meisje heeft ook dat zwaard ineens op me neergelaten. Ik zag het niet aankomen dat het zo ernstig en onomkeerbaar was. Je gaat er van uit dat die mensen bestaan, maar zeker niet dat jouw relatie daartoe in staat is, nee.... mijn meisje doet zoiets niet. Helaas, wij weten nu beter; helaas, wij zijn nu argwanender dan de bedoeling is. Helaas ben je nu nog krititischer dan ooit en is het nog moeilijker om een nieuwe relatie van de grond te krijgen. Bedankt hè, exen!!

p.s. vind het wel prachtig hoe je tijdens het schrijven van emoties kan veranderen, zoals je beschrijft op het einde... herkenbaar