Inmiddels is het 8 weken geleden dat ik iets van hem heb gehoord.
Soms gaat het goed met me, soms niet.
Op aanraden van mijn therapeut heb ik hem een kerstkaart gestuurd. Met de boodschap dat ik hoop dat hij goede hulp heeft.
Het ene moment is het me duidelijk dat hij gewoon geen contact meer wil, het andere moment kan ik niet begrijpen dat dat zo is, omdat de laatste keer dat hij het weekend hier was en zijn laatste smsjes/telefoontje zo leuken zo lief waren. Het is zo moeilijk te accepteren dat iemand zomaar uit je leven stapt.
Dat je iemand hebt vertrouwd en toegelaten in je veilige omgeving en dat dat vertrouwen beschaamd wordt.
Wat is er tegenwoordig makkelijker om te mailen of te smsen? Hij kan toch gewoon laten weten als hij genoeg van me heeft? Dan ben ik daar wel verdrietig over, maar weet waar ik aan toe ben.
Nu lijkt het alsof ik niet aan het verwerken kan beginnen, alsof het rouwproces wordt tegengehouden.

Ik vraag mijzelf regelmatig af: wat wil ik nu eigenlijk? Wil ik nog wel een relatie met hem?
Het enige dat ik denk ik wil is een gesprek met hem waarin hij eerlijk is. Of hij dan: ja, nee, of ik weet het niet, zegt, maakt me niet zoveel uit. Ik wil niet dat hij wegkomt met mij te ontwijken.
Vluchten is zo makkelijk, de weg van de minste weerstand. Confrontatie is soms moeilijk, maar het tonen van je zwakte maakt je juist een sterk mens.

De herinneringen doen nog steeds pijn.