Het heeft even geduurd...ik moest onze afspraak, onze ontmoeting echt even verwerken.

Dinsdag hadden we uiteindelijk afgesproken. We hebben koffie gedronken en heel lang gepraat. Het was mooi. Het was ook anders dan eerst. Hij was heel open, heel oprecht. Over zijn leven, over zijn vrouw. Ik voelde me heel fijn bij hem, maar op een andere manier. Alsof ik al had besloten, rationeel, dat het gewoon toch nooit iets wordt.

De hele dag had ik een raar gevoel in mijn buik. Een vriend van mij noemde het : gekooide vlinders. Dat vind ik wel een mooie. Dat is waarschijnlijk een goede benaming. Omdat ik weet, mijn hoofd weet, Dit wordt niets, dit mag niets worden. Daarom kunnen de vlinders in mijn buik niet vliegen. Ze zijn niet vrij. Ze zitten in een kooi. Het is nu donderdag en het gevoel is nog steeds hetzelfde. Gekooide vlinders. Als ik diep adem voel ik ze heel sterk. Het doet pijn. Fysieke pijn eigenlijk. Als ik niet anders wist zou ik denken dat ik misschien buikgriep heb ofzo...

Ik heb niet meer gehuild sinds dinsdag. Ik voel me een beetje in een wazig gebied. Rationeel gezien voel ik me best sterk. Ik doe leuke dingen, ben veel aan het werk, maar het gaat allemaal erg goed.

Alleen ja...dat gevoel van verdriet, Het blijft terugkomen. Ik probeer het nu steeds weg te drukken, maar ik weet ook wel dat ik er doorheen moet.

Zucht....dit was even een kleine update. Voelt fijn om het zo op te schrijven.

Goedenacht allemaal....