Yonie,

wat ontzettend jammer dat je dit moet meemaken. 20 maanden geleden zat ik in een gelijkaardige situatie. Je mag me altijd mailen hoor. Ik weet als geen ander hoe het is als je gewoon alles tot "vervelens" toe wil herhalen. mailadres vind je terug in je mailbox zo meteen.

Veel sterkte

Chan

Hey lieve Yonie
Persoonlijk heb ik al ontzettend veel gehad aan de site hier. Ik heb wel lieve vrienden en familie om me heen, maar voor zij die erbuiten staan is de situatie anders, soms zelfs onbegrijpelijk. Of ze kunnen soms het verdriet niet aan. Hier kan je herkenning en steun vinden, andere inzichten en het doet deugd om eens je gedachten van je af te kunnen schrijven. Ik hoop dat jij hier ook wat aan zal hebben. Schrijf het maar van je af! Liefs en sterkte! Deze hel gaat voorbij (al lijkt het soms alsof het nooit zal overgaan)... You're not alone (als dat een troost kan zijn

Dag yonie
Ik denk dat het wel goed is dat je af en toe naar deze site gaat. Vandaar dat ik ook hier reageer. Op die manier kunnen we allemaal delen in ons 'lot'. Liefdesverdriet is immers iets wat ieder van ons vroeg of laat overkomt. En er zijn weinig dingen in het leven die zo'n pijn kunnen doen.
Je wordt niet gek, je bent aan het afkicken. Je lichaam en je geest reageren heel heftig op deze breuk en dat is volkomen normaal. Ik ben na de breuk echt letterlijk ziek geweest van verdriet, kon niet meer eten, niet meer slapen, moest overgeven ... kilo's ben ik kwijt geraakt. En werken kon al helemaal niet. Gelukkig erkende mijn huisdokter mijn verdriet en besefte hij de ernst en schreef hij me een ziektebriefje voor. Het leven lijkt stil te staan na zo'n breuk. En ik weet nog dat ik dacht : 'hoe kan het dat iedereen zijn leven zo doorgaat, dat iedereen zo gelukkig lijkt te zijn, terwijl ik hier zit weg te kwijnen'. Ik heb mezelf de tijd gegund om even weg te kwijnen, in joggingbroek op de zetel, tissues binnen handbereik. Dramatische dingen doen zoals zijn brieven en mails verwijderen, foto's weggooien, om ze dan later weer uit de vuilnisbak te halen ... En gelukkig heb ik een paar goede vriendinnen die er voor me waren. Maar ook ik had er soms moeite mee om weer te beginnen over mijn verdriet. Ik wilde mensen daar niet telkens mee 'belasten'. En nu zijn we een half jaar verder. Ik heb ondertussen een huis gekocht, ik ben verder gegaan met mijn leven. Kan wel degelijk weer genieten van dingen. Maar het verdriet is recent weer heel hard teruggekomen, het was aan het sluimeren al die tijd, maar ineens staat VERDRIET weer kei hard voor je deur. Maar dat is normaal lijkt me. Op een gegeven moment slijt het. En het gekke is, ik hoorde pas dat mijn ex een nieuwe vriendin heeft. En ja, dat was een klap in mijn gezicht. Verdriet, jaloezie, boosheid ... allemaal aanwezig. MAar langs de andere kant voel ik me nu na een half jaar pas echt bevrijd. Ik had geen goede relatie met mijn ex, maar ik hield nog zoveel van hem. En nu, nu hij een ander heeft, nu pas kan ik me volledig van hem losmaken. En dat was wat ik nodig had.
Dus hang in there. Het zal zeker nog een tijd rot zijn, verdriet zal zich in volle glorie aandienen. LAat het maar toe. Het wordt beter, geloof me, echt waar. Langzaamaan misschien, maar het wordt beter. En misschien dat je na een tijdje beseft dat het ook beter is zo. En zo niet, kan je na een rustpauze altijd nog eens proberen te praten met je ex. Maar niet nu, niet nu je nog zo emotioneel bent, want dan ga je meer kapot maken dan je lief is. En ja, ook daar heb ik ervaring mee: dronken berichtjes sturen, bellen naar hem en weer ophangen, emotionele mails sturen ... been there, done that. Probeer dat niet te doen. Hou de eer aan jezelf. Veel sterkte en geloof me, het wordt beter!!