Ik begrijp je frustratie, soms lijkt het alsof niemand je begrijpt, ze snappen je verdriet niet en keuren de dingen die je uit wanhoop onderneemt af. Toch zijn er mensen die je wel degelijk zullen begrijpen hoor, toen ik op deze site kwam was ik verbaast om te zien dat er meer waren die zich precies zo voelde en ook 'stomme dingen' doen in de hoop de ander weer terug te winnen. Dat vond ik persoonlijk heel erg fijn...

Heb je al eens hulp gezocht? Misschien kan een psycholoog je helpen, misschien snapt hij/zij je wel en kunnen ze je helpen om de juiste weg te vinden.

Succes!

Lieve PTM,

dat gevoel heb ik ook vaak. Opgesloten te zitten in je eigen gevoelens en gedachten. Soms denk je dat sommige mensen je snappen, die het bijvoorbeeld ook hebben meegemaakt, maar elke situatie is weer anders. In mijn gedachten draai ik ook heel erg vaak (en al heel erg lang) dezelfde rondjes, tot ik er gek van word. Je wordt wanhopig door de pijn en het verdriet en de angst dat het nooit meer echt weggaat. Dat je nooit meer zo wordt als je ooit was. Anderen denken dat het al veel beter met je gaat, maar jij zit 24/7 gevangen in je eigen hoofd en lijf met gedachten en pijn. Daar word je ook gek van, ik wel in ieder geval, en ik ben al 2,5 jaar bezig afscheid te nemen. Ik weet dat als het een tijdje goed gaat er altijd weer een dag komt dat ik denk: ik hoop niet meer wakker te worden. Ik sleep mezelf soms ook echt door het leven heen.....ik zou je willen helpen, maar in dit geval helpt de lamme de blinde ofzo iets....

Liefs AM.

Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties!
Óók degenen die een pb stuurden!!
Ik zat heel diep vast in mijn eigen gevoelens.
Je gelukkig voelen,daar ben jezelf verantwoordelijk voor!
Schraap al je verloren korreltjes geluk bij elkaar en vorm er een nieuw
balletje van ,die rolt naar nieuw geluk!!...............
Pff ik vecht
ptm