Ik had een eerste echte vriend na 4 jaar single te zijn, mijn ex ging 4 keer vreemd en zijn ex ook. Het klikte super goed en na 5 maanden durfde ik eindelijk te zeggen dat ik 9 jaar misbruikt was door mijn opa. Niemand wist het nog en hij was de eerste. Het ging moeizaam maar we steunde elkaar. Hij heeft me meegeholpen toen ik naar de politie ging en aangifte deed. Ook hielp hij me toen de politie belde dat mijn opa alles ontkende en ze voorderest niks meer konden doen. 1 week later kreeg hij te horen dat hij misschien teelbalkanker had. Ook daar sleurde we elkaar doorheen. Toen dat overgewaaid was kreeg ik te horen dat ik een cyste op mijn eierstokken had. waar ik medicijnen voor kreeg in de hoop dat het weg zou gaan ook daar trokken we elkaar doorheen. Doordat ik mijn misbruik altijd geheim heb gehouden had ik mezelf aangeleerd om niet over mijn problemen of gevoelens te praten. Waardoor het moeizamer ging tussen ons. Ook mocht ik opeens niet meer alleen uit omdat hij geen jongens bij mij meer vertrouwden. Daarna mocht ik opeens geen donkere make up meer op. Mijn haar niet donker verven. Ik kreeg steeds meer dingen opgelegd. Terwijl hij nog alles mocht. Waaronder 5 dagen met zijn single vrienden naar een festival zonder mij. Opeens zei hij dat het niet meer voor hem ging. Omdat ik niet voldoende praatte. En dat hij er een punt achter wou zetten. Ik was er zo kapot van en verrast waar dit opeens vandaan kwam. Ik smeekte hem dat ik zou veranderen voor hem. Hij was bereid om me nog een kans te geven. We gingen het weer proberen. 2 weken ging alles goed. Ik praatte meer. Hij zei dat hij veel gelukkiger was. En opeens zei hij 2 dagen later dat het niet meer ging. En hij er weer een einde aan wou maken. Maar wel vrienden wou blijven. Ik voelde me hopeloos. We praatte daarna nog . En we spraken weer af om met elkaar te praten. Van het een kwam het ander en we hadden weer seks. Hij zei dat hij de gevoelens die hij kwijt was geraakt opeens weer terug kreeg en er ook nog gevoelens bij had gekregen. Dat hij het moeilijk vond om me te laten gaan. We hebben de hele week gepraat. En hij wou erover nadenken om het weer te proberen. Hij bleef dubbele berichten sturen en ik zei dat ik dat niet fijn vond omdat ik er hoop van kreeg. En niet wist wat hij wilde. En toen opeens zei hij dat hij er helemaal een punt achter wou zetten en het niet voor hem ging. Hij had altijd al moeite gehad om bij zijn keuzes te blijven. En te weten wat hij wilde. Maar ik heb het er zo moeilijk mee. Voor mij was hij de ware. Maar op de een of andere manier denk ik dat ik dit niet verdien. Ik had al zoveel meegemaakt en dat hij me maar aan het lijntje bleef houden heeft me echt pijn gedaan. Ik ben gewoon bang dat ik nooit meer iemand vind zoals hem. Ik ben dan wel pas 20. Maar alles viel gewoon op zijn plaats als ik bij hem was. Ik vind het leven de moeite niet meer. Ik ben gewoon bang dat ik hier nooit meer over heen kom. Wat moet ik doen.