Ik was al langer ongelukkig in mijn huwelijk maar omdat mijn man echt heel lief was dacht ik dat ik niet ondankbaar moest zijn. Het gebrek aan verbinding en avontuur en gesprekken compenseerde ik min of meer met vrienden. Later bleek mijn man autisme te hebben maar dat terzijde.
En toen ontmoette ik O, kunstenaar, zeer sensitief die alles had wat ik zo lang had gemist. Hij praatte echt met mij en fysiek was het alsof ik in de hemel was. Ik raakte hotel de botel verliefd op hem en hij ook op mij. 24 uur 7 zat hij in mijn hoofd, we stuurden filmpjes audios en iedere ochtend kreeg ik een foto van de zonsopgang. Hij noemde mij honey en ik voelde mij geborgen. We fantaseerde over een leven samen en hij vond mij zijn droomvrouw.
Het nadeel van onze relatie was dat hij in denemarken woonde en ik natuurlijk nog getrouwd was, ik wilde niet langer liegen. Ik moest of mijn huwelijk nog redden of scheiden, we zijn toen in therapie gegaan in die tijd hadden 0 en ik geen contact , je kan niet in therapie en ondertussen een ander hebben. De therapie had niet zo veel zin meer en toen is de scheiding aangevraagd. Het geen contact heb ik 5 weken volgehouden. Niet vragen hoe. Ik dacht iedere seconden aan hem. Ik voelde mij diep ongelukkig. De nachts droomde ik van O ik miste hem.zo verschrikkelijk.
Na 5 weken hield ik het niet meer en heb 0 een mail gestuurd met een update en dat de scheiding snel verliep. Ik wachtte vol verwachting op.zijn romantische reactie.
IPV een blije man kreeg ik een wat lauwe reactie. Na twee dagen wachten belde hij eindelijk, hij was blij met de scheiding en gaf aan mij te willen zien maar dat kon niet ivm corona.
Ik zei dat ik nog van hem hield, hij lachte en zei dat hij had geprobeerd er niet te veel aan te denken in de afgelopen weken.
Daarna hoorde ik een week niks en ben ik half gek geworden uiteindelijk heb ik hem opgebeld en hebben we gepraat, ja hij hield nog van mij maar had zijn gevoel ook wat afgesloten hij wist niet hoe het weer op te starten zonder dat we elkaar konden zien.
Ik dacht dat komt wel. De maand er op belde we en leek het leuk maar ik merkte duidelijk het verschil, geen foto's meer geen honey , geen verlangen en ik moest steeds het initiatief nemen Ik dacht dat het aan mij lag dat ik te clingy was , totdat ik het niet meer hield en al.mijn frustraties heb verteld. En toen kwam de klap, hij gaf toe dat zijn gevoel weg was en ik veel meer verwachtingen leek te hebben. Hij wilde mij wel weer zien maar had geen haast ivm corona en dat het misschien niet meer hetzelfde zou zijn
Ik heb toen gezegd dat dit niet genoeg was en er over wilde nadenken
Hij leek het allemaal prima te vinden, of ik nou bleef of ging, hij deed geen moeite om mij te overtuigen . Hij zei zelfs dat ik met anderen uit mocht gaan.maar pakte ondertussen zijn agenda om te plannen wanneer hij naar NL kon komen.
Twee dagen later heb ik een mailtje gestuurd dat ik zijn mixed messages nogal verwarrend vond en ik hem niet meer wilde zien. Het was ontzettend moeilijk maar de enige manier om nog een greintje eigenwaarde te houden
Sindsdien heb ik het gevoel dat ik half dood ga van de pijn, soms schreeuw ik in mijn kussen, ik mis hem zo verschrikkelijk. Ik heb een totaal andere man teruggevonden na 5 weken geen contact. Ik huil ongecontroleerd en kom nog nergens aan toe, ik heb mij ziek moeten melden
Ik heb griep achtige klachten en mijn huid mist zijn aanraking.
Ik voel dat ik aan het afkicken ben.
Ik weet rationeel dat het over gaat dat het beter is maar daar ben ik emotioneel nog lang niet.
Ik denk nog iedere seconden aan hem .