Nog steeds is het zo dat ik in een continue staat van ellende verkeer. Wat ik ook doe, het verdriet is altijd aanwezig. Dat zorgt er voor dat niks is zoals het behoort te zijn. Het zure is ook dat ik klaarblijkelijk pas aan het begin sta van het traject dat moet leiden tot volledige verwerking. En dat terwijl ik toch echt al 4 / 5 maanden in de shit zit. Wanneer je je continu ellendig voelt is dat echt een lange periode en nu blijkt dat ik nog een veel langere periode voor de boeg heb. Dat stemt me toch wel pessimistisch. Ik heb de afgelopen maanden ervaren dat het leven op deze manier echt niet leuk is. Om dat nog een langere periode door te moeten maken dan dat ik al gedaan heb, dat nodigt niet uit tot het maken van een vreugdedansje.

De laatste tijd komt steeds vaker de gedachte in me op dat ik altijd ongelukkig zal zijn, welke weg ik ook zal volgen. Op dit moment houd ik me aan het niet hebben van contact. Ik neem zelf niet het initiatief en reageer niet op dat van haar. Maar dit is erg moeilijk en maakt me vooral ongelukkig. Ik wil zo graag bij haar zijn, met haar praten, met haar knuffelen. Dat gaat op deze manier niet en dat stemt me droevig. Zou ik echter besluiten om wel intensief contact met haar te hebben en het weer met haar te proberen (wanneer zij dit zelf ook zou willen), dan zou ik waarschijnlijk ook niet gelukkig zijn, omdat ik nog lang niet verwerkt heb wat zij de afgelopen maanden allemaal heeft gedaan. Nog steeds gaat er een aantal keer per dag een siddering door mijn lichaam wanneer ik aan haar met die andere knakker denk. Wat ik ook doe, ik zal me dus hoogstwaarschijnlijk nog een hele lange tijd slecht voelen.

Dat ik me zo lang slecht voel is ook steeds moeilijker te verkopen aan mijn omgeving. Een paar dagen geleden was ik met mijn moeder op pad om wat meubels voor mijn nieuwe woning uit te zoeken. Ik vertelde haar toen, omdat het gesprek daarop uitkwam, dat ik voor een tijdje ga stoppen met tafeltennissen. "Maar dat heeft niks met C te maken, toch?" vroeg ze. Toen ik zei dat het daar alles mee te maken had werd ze een beetje ge?ɬØrriteerd en zei ze dat het nu onderhand toch wel eens over moest zijn en dat ik verder moet gaan met mijn leven. "Of je probeert het weer met C, volgens mij wil ze dat wel, en gaat er weer helemaal voor of je accepteert dat het helemaal over is en je gaat verder met je leven." Ja moeders, maar zo makkelijk is het allemaal niet!

Vandaag heb ik C weer heel even gezien. De supermarkt vlakbij mijn appartement verandert van naam en eigenaar en daarom was er vandaag leegverkoop. C had me daarvan op de hoogte gebracht en ik besloot om daar vandaag direct na het werk even langs te gaan om te kijken of ik nog goedkoop wat pakken lekkere muesli in kon slaan. Toen we het daar vorige week over hadden had ik al laten weten dat ik waarschijnlijk wel even zou komen kijken wat er nog te hamsteren viel. Ik wist dat de kans groot was dat zij vandaag moest werken, omdat ze dat normaal gesproken altijd moet op zaterdag. Aan de ene kant hoopte ik dat ik haar daar niet zou treffen, omdat het waarschijnlijk erg ongemakkelijk zou zijn. Aan de andere kant hoopte ik haar daar juist wel aan te treffen omdat ik haar nou eenmaal heel erg graag zie.

Ze bleek er wel te zijn, dit in tegenstelling tot de muesli want die was al uitverkocht. Toen ik me weer naar buiten wilde begeven liep ik haar tegen het lijf. Ze was verrast. Ik groette haar in het voorbijgaan en ik vertelde dat de muesli al op was. "Jammer" zei ze. Dat was onze volledige conversatie.

Later op de middag zag ik dat ze een bericht op msn had achtergelaten om me te laten weten dat ik er goed uit zag en dat haar hart tekeer ging toen ze me zag. Ik heb niet gereageerd, wat erg moeilijk was omdat ze daarna nog een hele tijd tegen me aan begon te praten. Bovendien zou ik haar natuurlijk ook heel erg graag vertellen hoe mooi ze is, hoe veel ik van haar houd en wil ik met haar natuurlijk het liefst alles bespreken. Ik heb het niet gedaan. Al leidt dat wel tot protest bij mijn gevoel.

Hoe lang zal dit nog duren? Zoals het er nu naar uit ziet veel te lang. De weg lijkt eindeloos.