Mijn relatie zal nu een goeie 3 maand geleden verbroken zijn.
Tot vorige week hadden wij nog regelmatig contact via sms, msn en af en toe echt contact.
Meestal kwam al het contact van mijn kant waarop hij indien het niet over ons ging of de afgebroken relatie hij meestal gelijk op reageerde.
Nu daar mijn ex vriend 4 kinderen had waar ik een toffe band mee had opgebouwd en welke mij duidelijk ook misten, vroeg en mocht ik nog regelmatig met hen op stap of contact houden.
Nu vroegen de kinderen of ik mee zou gaan naar een dagje zee. Aangezien hun papa me dat zelf niet gelijk vroeg, heb ik daar altijd niet echt op gereageerd of gezegd dat ik dat nog niet wist. Voor mij ook een vervelende zaak want natuurlijk wou ik het wel, maar ik wou mijn ex niet voor een voldrongen feit zetten enerzijds en wou ook niet meegaan als hij dat zelf eigenlijk ook niet wou. Nu t feit dat hij me dat niet vroeg, ging ik er van uit dat hij het niet echt wou.
Maar toch maar een mail gestuurd met daarin de vraag van de kinderen en hoe hij er zelf tegenover stond. Ineens geen reactie meer, niks. Dacht ok ik laat hem maar.
Kom hem 3 dagen later tegen. Ok tot dan had ik altijd heel enthousiast en vriendelijk gereageerd en hem te kennen gegeven dat ik echt wou dat alles weer terug goed kwam. Nu hij gaf altijd aan dat hij nu echt geen relatie wou en dat ik niet meer moest hopen. Dus dacht dit keer ok ik stel me maar kort en zakelijk op en id afstandelijker. Kwam hij nadien zelf naar me toe met de vraag waarom ik me zo afstandelijk gedroeg.
Kan je nu nog volgen ? Neem ik initiatief krijg ik het ergens het signaal laat me nu toch, nu neem ik afstand en komt hij zelf af.
Nu kort gezegd heeft hij aan een vriend te kennen gegeven dat hij me echt nog wel graag zag, hij het zelf moeilijk heeft met de breuk maar daar we vaak ruzie hadden (en dit door een aantal dingen die liepen, vaak door derden en dat was een druk op onze realtie - lees mijn blog) hij nu geen behoefte had in een relatie of het terug een kans te geven. Hij zei waarom zou het nu wel lukken, dus hij heeft een bepaald angst gekeregen. Ok kan ik begrijpen maar ik weet dat het nu in bepaalde dingen anders moet aangepakt worden, geleerd uit de fouten en vooral een betere communicatie. Maar hij ziet dat dus niet zo.
Zo gekwetst was ik weer dat hij weer aangaf niet meer een relatie te willen met me waardoor ik besloten heb nu er echt mee te kappen.
Van binnen ga ik kapot maar door contact te zoeken doe ik me ook steeds pijn.
Ik mis hem verschrikkelijk alsook de 4 kinderen.
Zou het nog goed komen ? Een vraag die blijft spoken maar het antwoord zal ik pas in de toekomst weten. Ik heb aangegeven dat ik niet kan blijven wachten op hem en hij gaf wel aan dat hij het wel erg zou vinden moest ik iemand anders tegen komen. Allemaal zo contradictisch maar ja. Wat wil hij dan ?
Kan iemand hier me misschien uitleggen wat ik er nu allemaal van moet vinden ? Of heeft een soortgelijke ervaring ?