Nou, ik heb op een wonderbaarlijke manier rust gevonden. Dit is vast het moment dat ik af moet kloppen (het is ook raar dat het al zo snel komt) maar ik heb echt de tijd om na te denken of hij het wel echt was voor mij.
Volgens mij vond ik het erger om slecht behandeld en genegeerd te worden dan dat ik het erg vind om hem kwijt te zijn.
Doordat hij niet reageert en geen contact met me wil hebben, maakt hij het eigenlijk heel makkelijk voor mij. Dit is omdat ik op geen enkele manier met hem geconfronteerd word en hij me helemaal geen prikkels geeft. Ik heb met zijn moeder gesproken en zij zei dat hij er helemaal kapot van is, maar niet aan zijn school toe kan komen op het moment dat hij contact met mij heeft omdat hij dan aan niks anders kan denken.
Toen dacht ik: het is gewoon zijn probleem. Dan zoekt hij het maar uit. Ik kan de komende weken wel blijven bellen/smsen, maar hij gaat toch niet reageren. Daardoor ben ik eigenlijk gedwongen om me op andere dingen te focussen en dat werkt heel goed. Ik heb ook in andere blogs gelezen dat het heel veel pijn doet om contact te hebben met je ex, dit heb ik zelf eerder ook zo ervaren. Op deze manier is het echt beter, én omdat hij me laat zitten op zo'n cruciaal moment waarop ik hem nodig heb, zie ik dat dit geen waardevolle aanvulling is aan mijn leven. Ik heb weinig respect voor hem en mis hem daardoor ook minder..

Ik zou het echt aanraden, hoe moeilijk het ook is, om geeeeen contact te hebben met je ex.

En nu nog maar eens zien hoe ik me over 3 weken voel, als we wél een gesprek met elkaar aangaan..

Liefs