Allereerst; ik heb willekeurige blogs gelezen en heeft me doen besluiten om ook lid te worden.
Ik vind dat mensen hier op een sympthieke manier reageren in tegenstelling tot andere 'forums'.
En uiteraard sterkte voor de mensen die het moeilijk hebben..

Ik heb ook liefdesverdriet, nadat ik zelf de beslissing heb genomen om na 2 jaar te breken met mijn vriend. Het is nu 4 mnd uit en geen enkel contact. Ik ben nl. verhuisd met alles eromheen en wij kunnen elkaar niet zomaar tegen komen.

De reden van de breuk : er zat een groot gat tussen ons mbt (persoonlijke) ontwikkeling en mate van volwassenheid. Ik wil hem niet terug met mijn verstand alleen mijn gevoel speelt nog genoeg spelletjes..

Maar eigenlijk zit ik met een tal van gedachtes waarvan ik hoop dat jullie er 1 of meerdere herkennen..

1. Ondanks dat ik heb besloten om niet verder te gaan, koester ik stiekem een hoop dat we ooit bij elkaar zullen komen. Het is een erken/ontken gedachte.. maar het zit er wel. Normaal of niet Normaal? Of is dit een stereotype gevolg van de film The Notebook..

2. Ik voel bij vlagen een soort van boosheid naar hem toe, ik wil dat hij spijt heeft dat hij zo een "fantastische dame" als mij niet beter heeft behandeld, zodat ik hem vervolgens genadeloos kan afwijzen.. Hoe kan mijn ego nou zijn aangetast als ik HET besluit heb genomen...?

3. Ook een vage jaloezie die af en toe komt opduiken, ik fantaseer wel eens dat hij mij en mijn geweldige nieuwe vlam tegenkomt terwijl hij geen of een waardeloze vriendin heeft...

4. Angst; dat hij succesvol verder is gegaan met zijn leven, geen gevoel meer voor mij heeft en eigenlijk een dynamische toekomst tegemoet gaat.. omdat IK heb besloten niet meer samen verder te gaan.

Ik beschouw mezelf als een harmonieus persoon eigenlijk (jaja, lijkt niet zo!) en ik verbaas me over deze gedachtes, over het algemeen lijkt het alsof ik hem werkelijk N I E T S gun. Ik ben absoluut niet wraakachtig en hoop eigenlijk dat dit gewoon een fase is..

Ook kan ik me niet voorstellen hoe vervelend en verdrietig ik me zou voelen als ik zou worden verlaten, dus vind ik het niet rechtvaardig dat ik zo denk. Maar aan de andere kant heb ik onze relatie genoeg pogingen en steun gegeven in het verleden dat ik eigenlijk vind dat the break-up ook eigenlijk zijn schuld is.