Gebroken hart. ik ben kapot ervan. mijn verloofde heeft na 7 jaar opeens de bom laten vallen 2 weken geleden en gezegd dat hij niet lekker in zijn vel zit, een trauma uit het verleden heeft (wat ik natuurlijk allang wist en waar we al 7 jaar tegen vechten) en dat hij niet bij me kan zijn omdat ik meer verdien dan wat hij me kan geven op dit moment.
hij heeft me kapot gegooid. altijd heb ik alles voor hem gedaan, dag en nacht. opstaan voor zijn wisseldiensten, vers eten maken, hem verzorgen je noemt het maar en deze gek deed het voor hem.
zelfs zijn vrienden hebben hem meerdere malen verteld door de jaren heen dat ze hun rechter arm zouden geven voor een vrouwtje zoals ik.

nu is het over. we deelden samen alles: groot huis (voor onze kinderwens die we tegen elkaar uitspraken en al namen hadden), autos, etc etc alles is met elkaar verweven.
hij is weggegaan na de melding dit te doen omdat hij van me houdt maar het echt niet meer weet met zijn hele leven zelf. dat hij nu niet de man is die ik verdien en hij mij alleen maar pijn doet.

hij rookt weer heel veel wiet waar hij helemaal niet tegen kan en hij ziet zijn hele leven niet meer zitten en weet niet wat hij moet doen met de demonen in zijn hoofd.

binnen 2 weken heb ik hem alweer 4x aan de deur gehad en hem gedwongen al zijn spullen mee te nemen. hij wilde het niet maar wat moet ik ermee want ik ga de huur opzeggen. hij heeft niet door dat dit voor het echt is. dat het niet is, ik ben even logeren en kom dan weer terug en gaan we gewoon weer samen verder als hij uit zijn wiet bubbel is gekomen en ziet dat hij gewoon gebruikt wordt door zijn 2 beste vrienden die hem opstoken en verslaving instant willen houden.

elke keer dat hij hier was kon hij me niet loslaten, huilen, non stop zeggen hoeveel hij van me houdt en hoeveel hij me mist elke dag en dat hij onze verlovingsring blijft dragen.

HIJ is toch weggegaan? waarom doe je dit??
omdat hij niet beseft dat als we de oplevering hebben van ons huis waar we al onze liefde en geld in hebben gestopt voor een mooie toekomst, dat HIJ dan geen huis heeft en op een bank ligt bij een moeder van een vriend in huis waar hij zich niet mag inschrijven maar wel geld moet betalen (moeder kan dan lekker veel uitkering vangen plus zijn geld) en in een schimmeldouche staat met slippers aan, dus ook geen eens een adres meer heeft en ik met onze katten-kinderen in een nieuw appartement zit en iets van mijn leven probeer te maken.

Dat er deze keer geen weg terug is, want het huis waar wij onze namen in het cement hebben gezet zal bewoond worden door andere mensen en zal leeg zijn en niet meer een veilige plek zijn waar wij ons kunnen terugtrekken.

Hij zegt dat ik altijd zijn thuis zal zijn en dat hij altijd van mij zal houden en me nu zoveel mist en nu ook nog zoveel van me houdt en hij heeft zo een groot minderwaardigheidscomplex.

Ik weet voor een FEIT dat hij me weer zal opzoeken en eruit zal zien als een verslaafde van de straat en dat hij verwacht dat ik hem met open armen ontvang en oplap en wat als ik dat doe en hij me na een jaar verlaat?

ik wil een veilige toekomst waarin ik mijn hart aan mijn man kan vertrouwen zonder dat hij elk moment misschien weer kan vertrekken en me dan misschien met een kindje laat zitten voor 2 weken en weer ergens gaat logeren en dan weer terugkomt?

mijn broertje was zijn maatje, mijn ouders waren zijn ouders.... die zijn zo gekwetst en zo boos op hem. hij heeft hen niet gebeld... nee.. want dat maakt het natuurlijk echt definitief en daar gaat hij nog niet aan!!!

help