Wat moet ik nu doen? Vroeg ze me. En wanhoop klonk door in haar stem.
Ik kijk haar aan, geen idee wat ik moet zeggen. Ik voel haar verdriet. Herken het.

Na enige aarzeling nam ze me in vertrouwen. Ze was verliefd. Maar op een getrouwde man, die even een time out in zijn huwelijk nam, en op zichzelf zat. In een flatje vlak bij het hare.
Ze had gedacht, door alle aandacht die hij haar gaf dat ze een redelijke kans maakte. Ze kreeg hoop.
Stelde zich meer en meer kwetsbaar op.
Toen stootte hij haar af, overduidelijk creëerde hij afstand. Ze krijgt het gevoel dat hij haar vermijd.

Ja, denk ik, je kwam wellicht te dicht bij en nu zoekt hij de illusie van veiligheid in afstand, waar ken ik dat van?

Zucht.

Weer dook ze in de doos tissues, ze huilde.

Kun je er met hem over praten? Vroeg ik.

Ze aarzelde, hij praatte zo moeilijk net als alle mannen, zodra er gevoelszaken bij kwamen�..ze zuchtte.
Ik heb het idee, ging ze verder, dat hij zijn gevoelens voor mij wegdrukt, dat hij niet eerlijk is met zichzelf.

Ik staarde naar buiten. Wat moet ik zeggen?
Ze kon wel eens gelijk hebben over dat willen negeren van zijn gevoelens voor haar. Maar ja, wat weet ik er nu van?
Ik ben zelf een kluns als het gaat om de verliefd te worden op de "juiste man", trek ook altijd aan het kortste eindje zo lijkt het.

Weet je, zegt ze, er zal nooit meer ruimte zijn voor een ander. Hij zal altijd bovenaan staan. En elke andere man zal gewoon minder zijn, tweede keuze.
Zo oneerlijk ook naar hen toe.

Ja, ook dat herken ik wel�.zal dat ooit afzwakken denk ik, temidden van haar wanhoop, zo'n sterke bezetting van die eerste plaats?

Gaat hij terug naar zijn vrouw? Vraag ik, terugwerkend naar haar realiteit.

Nee, ze kiezen samen voor een lat-relatie. Dat bevalt ze beter.
Maar hij ziet wel andere vrouwen!
Wat is er mis met mij? Snikt ze hartverscheurend.

O lieverd, huil ik in gedachten mee, ogenschijnlijk sterk en onaantastbaar,
dat vraag ik me dagelijks af.

En met mijn duim strijk ik voorzichtig over de scherpe randjes van mijn gebroken hart.