Als ik jouw verhaaltjes lees, dan lees ik eigenlijk drie dingetjes. Dat jullie uit elkaar zijn, en dat de breuk heel pijnlijk is en nog niet duidelijk wat nou precies de redenen zijn van de breuk. Je zit nog vol vragen, en op geen van die vragen is duidelijk antwoord gekomen.

Maar ik lees ook dat jullie heel jong bij elkaar zijn gekomen, en daarna een tamelijk steady relatie gehad hebben. En dat jullie in de fase gekomen zijn dat je niet meer duidelijk hebt waar jullie 'samen'-leven begrenst wordt door jullie 'eigen-'leven. Welke dingen doet hij, omdat hij gewoon hij is, en welke dingen doe jij, omdat jij gewoon jij bent, en welke dingen doen jullie samen. Op sommige fronten zitten jullie elkaar blijkbaar in de weg, en dat uit zich in zo'n breuk......

Zoals ik het lees is hij loyaal naar zijn familie. Dat is soms een mooie eigenschap, soms een minder mooie eigenschap, en soms een ronduit vervelende eigenschap. Hij laat autos op zijn naam zetten, hij betaalt schulden af, hij loopt voor zijn familie. En hij legt daarover geen verantwoording af, naar jou. Dus het gaat wrikken, er komt schuring. Maaaaaaaaaaarrrrrrrrr............ vindt hij eigenlijk dat hij daarover verantwoording aan jou moet afleggen? Let op: ik vraag niet of jij vindt dat hij verantwoording moet afleggen. Ik vraag of hij vindt dat hij verantwoording moet afleggen.......

Datzelfde geldt rondom het vaker thuiszijn, het voetbal, en het weg zijn met vrienden. Hij belooft meer thuis te zijn, hij doet zijn best, maar het lukt hem niet........ En jij vindt dat hij het beloofd heeft, en het dan ook maar moet doen. En hij raakt daarvan in verwarring, en belooft alweer om vaker thuis te zijn. Hij belooft dat, maar wat vindt hij werkelijk? Jij vindt dat hij vaker thuis moet zijn, maar wat vindt hij daarvan?

Dat bedoel ik met de grenzen tussen het 'samen-'leven en het 'eigen-' leven. Het probleem is dat de grens daartussen heeeeeeeel erg moeilijk is. De worsteling daarover duurt je hele leven. Mijn hele leven. Maar ik heb wel geleerd dat het een extreem belangrijk gevecht is. Ga je teveel op in het samen-leven, dan gaat een van de twee sputteren, en de ander verwijten dat er geclaimd wordt. Ga je teveel op in het eigen-leven, dan is er niks. De balans daartussen is ontstellend moeilijk, maar moet wel steeds opnieuw gedefinieerd worden.

Als ik jouw verhaaltjes lees, dan denk ik dat hij ruimte voor zichzelf nodig heeft. Om dingen te doen die hij goed vindt. De ruimte moet je hem geven, of je wil of niet. Hij gaat die ruimte namelijk nemen, dat ben je nu ook aan het zien. Of hij gelijk heeft, of het juist is wat hij doet, daar gaat het niet om. Maar als hij die ruimte niet krijgt, dan neemt hij hem.

Ik zou hem een paar weekjes met rust laten. Jij nadenken, hij nadenken. Waar ging jullie relatie ook alweer over. Wat was er ook alweer belangrijk in jullie relatie. Wie was hij ook alweer, wie was jij ook alweer. Allebei hebben jullie daar rust en ruimte voor nodig. En daarna met elkaar proberen te praten. Wat waren wij samen ook alweer? En waar lag de grens tussen samen en individu ook alweer?

Denk niet dat hij verandert. Dat gebeurt namelijk wel, maar dat gaat langzaam. Denk dat hij ruimte nodig heeft. En jij ook. Maar dat jullie daarbij wel samen kunnen optrekken, als het lukt. Maar hij is een eigen ik. En die eigen ik is aan het opspelen.

Herken je dit verhaaltje een beetje? Jij staat er middenin, en ik ben maar buitenstaander. Dus als ik het fout zie, heb jij gelijk. Per definitie

Probeer er wat rust in te krijgen. Probeer er wat afstand van te krijgen!
Heel veel sterkte
Waterman

Fijn dat je moeder langs is geweest.

Knap van je dat dat je niet naar die feesten gaat in de avond, en dat voor nu eventjes laten zitten.

Ik hoop ook dat hij ooit op een punt komt dat hij gaat beseffen dat hij hoe hij dit allemaal heeft afgehandeld en gedaan heeft niet op een normale manier gegaan is. maar ik vraag het me af. en hoop dat tie gaat beseffen wat tie allemaal achter zich gelaten heeft en wat tie er nu voor terug heeft.. een totaal ander leven lijd wat tie nu doet . en hoe die daadwerkelijk ook zelf is.
Maar dit zou hij uiteraard nooit eerlijk toegeven, ik weet ook zijn gedachtes niet.
Zelf ik kan het nog niet aan om hem te zien en zeker niet met haar erbij wat ook wel logisch is maar het is zo frustreerend om een totaal andere persoon te zien ipv die jongen die ik 6 jaar geleden ontmoet heb.

Toch blijf ik hoop houden weet ook wel dat het waarschijnlijk niet uitkomt maar oke.
Ik weet bijna zeker dat dit ook zeker niet het meisje is waar hij oud mee zou worden of kinderen mee zou krijgen, ik hoop dat hij na haar gaat beseffen wat tie heeft laten gaan en dat we misschien weer wat kunnen opbouwen we ware elkaars eerste echte liefde en hadden zoveel gemeen we waren echt maatjes van elkaar.
Als ik hem dan zie en we kijken elkaar aan dat gaat er van alles door me lichaam heen en wil ik bijna een grote grijns opzetten.( doe ik niet hahahha) maar zo voelt het.
Maar probeer uiteraard me leven weer een beetje op de rit te krijgen ook zonder hem moet het.

Jij ook sterkte xx