Gisteren ben ik naar de cinema geweest en iets gaan eten met een vriendin. Dat deed wel deugd, het was een heel goede film die ook nog eens heel lang duurde en ik heb echt oprecht gelachen en die hele tijd bijna niet aan mijn miserie en aan hem gedacht. Nadien voelde ik me wat sterker, ik had de muziek in de auto heel luid gezet en ik was aan het meezingen en aan het bewegen. Ik kon zelfs niet wenen.
Deze morgend toen ik terug wakker werd... alles precies terug bij af. Terug wenen en hele tijd aan hem denken, aan alle mooie dingen die we samen hebben doorgemaakt. En er komen altijd herinneringen naar boven waarvan ik niet eens meer wist dat we dat ook hadden gedaan.
Dan ben ik hier komen lezen en zie ik al die blogs van mensen die eindelijke na enkele maanden er wat bovenop komen (soms zelfs jaren). Maar dat wil ik niet, ik wil het nu, ik wil dat dit weg gaat. Ik heb echt bang en een hopeloos vooruitzicht met die gedachten dat het zolang gaat duren. Dat gaat ook gewoon niet, want ik moet hem binnen een goede week weer elke dag zien, dus ik moet nu sterk worden . Hij lijkt het toch ook gemakkelijker te hebben (al denkt iedereen dat hij enorm veel opkropt) dus waarom kan ik ook mijn knop niet omdraaien, hij heeft dat blijkbaar ook kunnen doen op een paar dagen tijd.
ik moet nu sterk worden
ik moet hem binnen een goede week weer elke dag zien, dus ik moet nu sterk worden .
Je kan dat wel willen, maar zo werkt het niet vrees ik. Geef jezelf de tijd, dan zal het sneller beter zijn. Als je het wil forceren dan ga je het volgens mij enkel maar verdringen, vroeg of laat komt het dan terug. Om je verdriet echt te verwerken, en er zo definitief vanaf te geraken, heb je tijd nodig. Die je jezelf moet gunnen.
Hem terug elke dag zien zal niet makkelijk zijn, zal het proces verlengen. Maar het kan wel. Tracht hem wat te negeren in het begin. Maak er ook duidelijke afspraken over. Probeer hem te zien als één van de studenten die er rondlopen, niet als je ex-vriend. Die afstand heb je nodig om hem te kunnen loslaten, denk ik.
Ik ben het helemaal met
Ik ben het helemaal met 2emotional eens. Je kan zoiets niet afdwingen. Ik kan dat iig niet. Maar ieder mens is anders natuurlijk. Op het begin had ik dat in de ochtenden ook heel erg. Dan werd ik wakker en was ik zoooo verdrietig. Om gedurende de dag een beetje aan te sterken en savonds een soort van voldaan in slaap te vallen. Maar die ochtend dan weer man, o man, wat waren die ochtenden klote. Dat is nu echt een enorm stuk minder. Ochtenden worden op een gegeven moment weer ochtenden. En ik denk er nog wel aan hoor, maar het is net iets minder pijnlijk. Ik weet niet zo goed hoe je het proces kan versnellen. Ligt ook aan de mate van ldvd die je hebt. Er zijn hier interessante topics over neutraliseren. Ik weet niet precies hoe en wat maar er zijn verschillende blogs over geschreven. Misschien dat dat een beetje helpt... Wat mij ook hielp was om ratio het gevoel te laten overstemmen. Ik heb toen veel research gedaan over ldvd om er uiteindelijk een essay voor school over te schrijven. Zo kon ik het wat rationeler bekijken en dat heeft me geholpen om die eerste weken de dingen te doen die echt moesten gebeuren.
Sterkte!
Bedankt
Bedankt beide voor de reacties en de tips. Mijn ochtenden en middagen zijn inderdaad het zwaarste en tegen de avond gaat het wel wat. Hierdoor kan ik wel slapen, wat goed is, want ik eet ook al enorm weinig nu en anders gaat het te hard doorwegen op mijn lichaam.
Het is raar dat ik elke ochtend nu opsta met een maag die precies binnestebuiten is gedraaid en tegen de avond wat rationeler begin te denken. Misschien ben ik tegen de avond zo moe van het denken, analyseren, piekeren, wenen,... dat het dan eventjes genoeg geweest is en ik mijn rust toch even nodig heb.
Het begint ook elke dag moeilijker te worden om hem niet iets te sturen. Ik moet dit zeker nog een week kunnen volhouden en nu krijg ik het al moeilijk (is pas van woensdag geleden). Ik denk gewoon dat ik hem even met rust moet laten en als ik hem nu ga lastig vallen, dat toch enkel in mijn nadeel gaat werken. Momenteel zit hij nog steeds in die slechte periode, want gisteren is iedereen happy op skireis vertrokken, de reis die hij ook ging maken, moest hij zijn been niet gebroken hebben. Ik heb gehoord dat een goede vriend ook zei dat als hij er over wilt praten altijd welkom is en hij had gewoon gezegd "ik praat daar niet over". Heel zijn klas is na het examen gisteren ook het einde van de examens gaan vieren en hij is gewoon direct na zijn examen doorgegaan?. Dat zou hij anders nooit gedaan hebben. Dus ik denk dat hij ook nog in de war is en wil hem dus gwn ook wat rust gunnen nu en denk dat da ook beter is voor mezelf, want nu gaat hij toch alleen ma de harde boeman willen spelen, omdat hij denkt dat dat de beste manier is.