Ik ben een meid van 23..en al exact 10 jaar verliefd op die ene jongen,steve..die er intussen 29 is.
Tien jaar geleden zagen we elkaar voor het eerst en het was meteen een vonk die oversloeg, helaas was er niets mogelijk door ons te groot leeftijdsverschil.
We probeerden vrienden te blijven,maar dat vond ik toch veel te pijnlijk dus we groeiden wat uiteen..ik had losse vriendjes, niks serieus maar hij was geen minuut uit mijn gedachten.
Enkele jaren later kwamen we elkaar tegen en de vlam sloeg weer in zoals nooit tervoren. Ondanks protest van mijn ouders besloten we er toch voor te gaan. Wat voor een zalige tijd toen aanbrak is gewoon onmogelijk te beschrijven, alles waar ik jarenlang van droomde kwam uit..We waren niet gewoon gek, maar stapelgek op elkaar. Al gauw 'woonden' we samen : ik logeerde bij hem of hij bij mij, want elke seconde apart was er een te veel. Ik zou nog uren kunnen vertellen over deze zalige tijd, maar ik zal het kort proberen houden..Er kwamen stillaan de eerste barsten en wat volgde was een relatie van ups en downs..continu van de ene hoogte naar een diep dal. Heel vermoeiend, maar we wisten 1 ding zeker: we wouden enkel elkaar, dus we spartelden ons weer door elke ruzie. Oorzaak van die ruzies: hij ging steeds meer en meer 'vrijheid' opeisen, in die zin dat al zijn tijd,aandacht en energie uitging naar zijn vrienden en hobby's. Als ik iets vroeg was het altijd te veel, het was altijd te moeilijk. Ik deed continue mijn uiterste best voor hem, plande allerlei leuke dingen..en telkens kwam er niets van. Ik weet dat hij me heel graag zag, het probleem is alleen dat we totaal andere vrienden hebben, totaal andere interesses, en ook een andere visie over belangrijke zake.. ja, daar zit je dan..twee karakters die niet bij elkaar passen, maar wel supergek zijn van elkaar. Uiteindelijk liet hij me zitten op een dag, na een discussie, en nadat we pas op (een zalige)vakantie waren geweest. Ik zat midden in men herexamens en hij weigerde enige vorm van uitleg te geven over zijn beslissing. Ik brak toen letterlijk in 1000 stukken.. Hoe ik die weken ben doorgekomen weet ik niet maar toen ik eindelijk voor de eerste keer buiten kwam , kwam ik hem toch wel weer niet tegen!
Hij had ontzettend spijt en ik heb hem wéken laten smeken en beloftes laten maken voor hij zijn herkansing kreeg.
Weer kwam er niks van zijn beloftes in huis en na een zestal maanden van groot verdriet en ontgoocheling heb ik er een punt achter gezet, al snikkend en huilend en naar adem happend, want ik wou helemaal niet stoppen, maar hij liet me geen keus.
Dat is nu twee jaar geleden..en ik ben nog steeds niet over hem. En nog erger: hij ook niet over mij.. Moest hij me niet meer willen, zou ik het veel makkelijker vinden, maar hij doet poeslief en wil herbeginnen, ditmaal definitief. Je moet weten dat hij intussen iemand heeft, en ik ook.. En nee, ik ben geen bitch die zomaar beliegt en bedriegt. Ik ben lange tijd alleen geweest, ik kon hem niet vergeten maar wist ook dat teruggaan niet ging, en ben een relatie begonnen met een schat van een jongen.
Het gaat op zich heel goed, maar ik ben nooit meer zo verliefd geweest als op Steve.
Ik heb geprobeerd het contact met Steve te verbreken maar dat lukt me niet, we zijn al tien jaar zo verbonden met elkaar.
We horen elkaar geregeld via de chat en mail, en heel af en toe zien we mekaar..als ik hem zo laten doen had hij zijn vriendin al 100x bedrogen, maar dat zou ik mijn vriend nooit kunnen aandoen, dus dat komt er niet van.
Maar als ik eerlijk ben, zou ik het soms wel willen.
Ik snap er zelf niks van, want ik heb alles in mijn leven zoals het moet en ik zou nu dolgelukkig kunnen worden met mijn lieve vriend.
En toch zit mijn hart nog bij steve..er gaat geen uur voorbij (in die 2 jaar!) dat ik aan hem denk. Als ik hem zie gaat mijn maag nog steeds in de knoop, knijpt mijn keel dicht..Zie ik hem en zijn vriendin, ben ik gegarandeerd twee dagen aan het huilen.
Wat moet ik toch in hemelsnaam doen? Het nog maar eens proberen, wetende dat we opnieuw op dezelfde problemen afstevenen? Hij is nog steeds niet veranderd, en ik ook ni..en ik merk als we praten aan zoveel zaken dat het botst..en toch hangt er iets in de lucht, wat hij ook voelt, en wat we niet kunnen beschrijven.
Ik sta voor een 'zware keuze', want ofwel ga ik door met mijn vriend, ofwel moet ik het nogmaals proberen maar dan doe ik mezelf weer héél veel verdriet aan... Bovendien ben ik dan iets ontzettends kostbaar kwijt: mijn vriend.. En bovendien heb ik ook ontzettend bang, want ik ben nu wel 'droevig', maar als het nogmaals zou foutlopen denk ik dat ik in een put geraak waar ik niet meer uitkom..
Het liefst van al zou ik hem definitief vergeten, voor eens en altijd een streep eronder en gelukkig worden opnieuw.. want dat ben ik sindsdien nooit meer voor de volle 100% geweest, altijd is er die 'druk' op mijn hart, het gemis, het schuldgevoel, de twijfel..
Ik weet met mijn verstand wat te doen, maar hoe overtuig ik ook mijn hart??