Ik heb vier jaar een relatie gehad met een hele lieve jongen. Tijdens deze relatie heb ik een ander iemand leren kennen. Een half jaar heb ik mijn gevoelens genegeerd, maar uiteindelijk heb ik toch een punt achter die relatie gezet.
Ik ben mijn eigen leven gaan leiden en ben verhuist naar een nieuwe stad.
Na een paar maanden kregen die jongen die ik had ontmoet en ik een relatie. Ik was verliefd tot over mijn oren. Hij echter niet, maar was wel in de tijd dat we elkaar kenden van me gaan houden. Na anderhalf jaar zijn we gaan samenwonen wat voor hem een hele grote stap was. Hij leed nogal aan bindingsangst. Uiteindelijk is het samenwonen hem erg meegevallen. We hadden alleen één probleem. Wij waren compleet verschillend in elk opzicht. Dit was voornamelijk voor hem een probleem. Maar door allebei je best te doen zouden we hier wel uitkomen. Na 2 jaar te hebben samengewoont maakte hij het uit. Hij twijfelde hier enorm over omdat hij erg veel van me houdt. Omdat hij twijfelde vond ik dat ik voor de relatie moest vechten. We houden van elkaar dat is een goede basis. Ik heb al mijn energie in onze relatie gestoken en het is goedgekomen.

Tot vorige week. Wij waren inmiddels ruim 4 jaar bij elkaar en zijn twee weken op vakantie geweest wat helemaal te gek was. Voor mijn gevoel was het een perfecte vakantie. Tijdens de vakantie kregen we te horen dat we ingelood waren voor een mooi huis! De dag na terugkomst kijkt hij me 's morgens aan en zegt ik stop ermee. Dat was het, zomaar. Hij houdt nog wel van me, maar vind dit niet genoeg. Hij is mentaal geblokkeerd en dat komt door onze relatie.

Ik heb er kapot en ziek van. Ik mis hem en hou nog steeds erg veel van hem. Ik hoop dat dit gevoel nog ooit over gaat. Ik probeer door te gaan met mijn leven door te werken en op zoek te gaan naar een ander huis. En zeg tegen iedereen dat het zo beter is, maar heb het gevoel dat voornamelijk mezelf voorlieg!