Zo is dat...gaat best goed.Niet dat ik er al ben en niet dat het geen pijn meer doet,maar de pijn is minder stekend zoals in het begin.Er zit een klein vliesje over de wond.
Want een wond dat is het.Maar net zoals met een wond heelt ook deze zielepijn.
Gelukkig begin ik zelf verstandiger te worden en houd me meer met andere dingen bezig.
Vanmorgen was het voor het eerst dat ik niet meteen aan de geliefde dacht.
Vijf minuten later wel grinn,maar ik was er zelf verrast over.

De tijd is een prima heelmeester,en ik probeer niet toe te geven aan de Pijn met een hoofdletter.Probeer positief te blijven.Door te gaan op de weg die ik ingeslagen ben.
Niet makkelijk en hij lijkt af en toe uitzichtsloos en nergens naar toe te leiden.Maar een andere weg kan ik niet gaan.
Er is geen hoop op iets anders.Dus hier moet en ga ik het mee doen.