Dag liefste leedgenoten,

na veel tranen, depressie en betere momenten tussendoor heb ik eindelijk, in oktober, mijn thesis verdedigd in noorwegen (zes maand te laat). Als jullie mijn vorige berichten nog eens lezen kunnen jullie het verhaal van mijn verloren liefde, die nu al anderhalf jaar geleden vertrokken was naar canada toen we nog samen waren maar die ik door mijn studies veel te lang niet achterna kon komen, en deze frustratie om niet te kunnen gaan voor ik klaar was met alles... Ik ben al die maanden wel blijven communiceren met haar, zij als vriend, ik deed me in die coversaties voor als vriend die nog van haar hield maar niets forceerde. Zij heeft mij ook laten raden dat zij terug met degene was waarmee ze was voor ze me leerde kennen. Van hem weet ik dat het tussen hen nooit de grote liefde is geweest zoals tussen ons. Ze beschreef ons een keer als het meest romantische, maar onpraktische koppel. Dit is mede door de levenssituatie in dewelke wij ons bevindden tijdens onze romance, zei was uitwisselingsstudente in brussel, ik vertrok naar spanje en portugal en china voor de studies. Maar ik wilde mij in het echt allang ergens settelen, en met haar iets opbouwen. Zover zijn we echter niet gekomen...

Nu ben ik eindelijk terug in belgie, na een zeer matige thesis te hebben ingediend die net volstond om mijn diploma te halen... dus dat was dat... en na pogingen om haar te vergeten ben ik tot het besluit gekomen dat ik haar zeker niet kan vergeten voor ik haar eindelijk eens, na anderhalf jaar, terug in persoon heb ontmoet... ik ben na al die tijd beginnen afzien van een soort spookbeeld dat ik van haar gemaakt heb na al die tijd, en ben erdoor geobsedeerd geraakt...

Nu zie ik mijn kans... maar de uitvoering lijkt moeilijker dan verwacht... Naturrlijk zou ik nu gewoon op het vliegtuig kunnen springen en haar ergens tegenkomen met een pak bloemen... Het eerste probleem is dat ik haar eigenlijk zou moeten verwittigen... Zij heeft daar nu haar leven, werk studies en lief, en als ik daar holderdebolder in stuiter zal haar dat afschrikken.... maar ik moet haar zien! Maar ik weet dat als ik haar zou vragen per email of ik haar mag bezoeken, weet ik dat ze per email heel gemakkelijk zal zeggen dat het de moeite niet is... ik wil zien welke gevoelens ze nog voor me heeft als ik voor haar sta, en ben bang die kans te verliezen door een koude email... ik denk wel dat ze nog iets voor me voelt, maar er gewoon niet in gelooft en ze is verdergegaan met haar leven.

Verder is er het ding dat ik daar wil staan met troeven in mijn handen. Ik heb nu mijn diploma, maar ik zou haar willen bewijzen dat ik ook stabiliteit wil en kan aanbieden. Ik zou dus in canada een job moeten kunnen vinden, en beried willen zijn te emigreren. Nu zijn er dus twee mogelijkheden que visums waarmee ik haar kan gaan bezoeken.

De ene is het toeristenvisum, hiermee zou ik maandag kunnen vertrekken, maar dan ga ik daar rondlopen als een zwerver die geen arbeid mag verrichten. De andere mogelijkheid is een reis-werkvergunning voor een jaar. Hiermee mag ik direct aan de slag, en zou ik dus meer mogelijkheden creeren voor ons om geleidelijk terug iets op te bouwen. Ik zou dan in montreal werken en een appartementje kunnen huren en haar kunnen uitnodigen...Terug proximiteit creeren... Voor dit papier moet ik eerst nog wel een beginkapitaal bijeenverdieneen hier, en dan een aanvraag indienen met zekere wachttijd... dus hiermee zie ik mijzelf niet vertrekken voor putje winter.
Ook vind ik het misschien te extreem om daar direct werk te zoeken en dat gaat haar misschien ook teveel afschrikken...

Ik weet het eigenlijk niet hoe ik dit moet aanpakken, maar een ding staat vast... ik hou zielsveel van haar, ik geloof nog dat het zou kunnen werken gezien de juiste omstandigheden en ik zou er echt alles voor willen doen... ik wil zo graag oud worden met haar... en ik voel dat ik hier nu niet verder kan met mijn leven voor ik zekerheid heb over haar en haar gevoelens.

Ik wil het nu echt niet verknoeien, en wil erheen met positieve constructieve ingesteldheid, triskeert hard te worden en moet er mij op voorbereiden... Maar met welke aanpak doe ik het het best?? Verwittig ik haar, bel ik haar, nu als toerist of later met werkvisum???

Bedankt mensen om mijin lang verhaal te lezen,
dit doet me echt deugd om mijn hart te luchten en de vragen die mij kwellen tijdens mijn dagelijkse leven te stellen

K