Hey iedereen,

heb weekje thuis ziek gezeten, was liever toch gaan werken. Naja, heb het een halve dag geprobeerd, maandag, maar ben met koorts terug naar huis moeten gaan. Het heeft geen zin om mijn collega's ziek te maken + de kinderen zitten daar zelf zo ziek, ik zou hen aansteken en zij mij.

Valentijn ging bijzonder goed, heel goed zelfs, in termen van ldvd-verdriet. Mijn vader kwam die dag met een enorm boeket bloemen binnen voor mijn moeder en had zoiets van: Neh, ze doen maar Leuk voor hen .. Had zelfs niet eens het jaarlijkse gevoel: WAAROM HEB IK NOU GEEN VALENTIJN??? Dus hele stappen vooruit dus, dacht ik.. Heb nu al twee dagen barstende hoofdpijn, mede dankzij mijn ex. Of toch de gedachte aan hem. Begon in de nacht van 14-15 feb over hem te dromen en it wasn't pretty. Ik denk dat het ook te maken heeft met een gemiste kans, omdat deze avond een paar mensen bij een vriendin uitgenodigd zijn, waaronder ik en mijn ex. Heb mijn ex al 9 maand niet meer echt gezien en gesproken (na die paar sms'jes/mails en random ontmoetingen in het uitgaan) en had dus de kans om met hem een hele avond in de zetel te zitten. Ik voel me dus ook zeer slecht dat ik door mijn ziek zijn zo'n kans moet laten voorbij gaan.

Wat ik gedroomd heb over mijn ex, het is al iets dat al een tijdlang in mijn hoofd blijft spoken en steeds meer en meer vragen doet neerdwarrelen in mijn leven, wat spijtig genoeg niet de bedoeling mag zijn. Heb lange tijd zitten nadenken over één zinnetje dat hij me gestuurd had, zo'n twee weken na we uit elkaar zijn gegaan: "Jij was niet diegene die moest vertrekken."
Zoals sommigen mss weten heb ik mijn ex verlaten omdat hij iemand bij hem thuis had uitgenodigd die mij jaren terug het leven tot een hel gemaakt had, mij in mijn depressie had geduwd en het heeft mij 4 jaar geduurd om mij terug uit die depressie te krijgen, zelfs al was die ene persoon niet meer in mijn leven. In de eindstrijd naar mijn weg naar de top kwam die persoon ineens terug in mijn leven. Ik zat ook met mijn ex in een vriendengroep die het niet leuker vond om messen in mensen hun rug te steken, dachten dat ze zichzelf beter vonden dan anderen. Ook al wil ik geen vooroordelen doortrekken, niet iedereen van die soort over dezelfde kam scheren, maar het waren jongens en meisjes waarvan de mama en de papa er vrij goed inzitten en ze dus heel wat tripjes en reisjes op hun naam konden zetten.. MAW, zij zijn van het principe: Geld maakt macht.. Ze hebben mij en mijn ex gepest, in twee jaar tijd zijn er zo'n 7 mensen weggepest in die groep, door dat groepje van vier en ik wou er gewoon niets meer mee te maken hebben, mijn ex bleef gewoon bij hen gaan. Hij bleef beweren dat die mensen niets voor hem betekenen, dat het gewoon mensen zijn waarmee hij plezier kan beleven, maar daar stopt het ook bij.

Naja, ineens na vier jaar kwam die ene persoon terug in mijn leven, kwam ze ook naar die groep, wat nog meer spanning tussen mij en mijn vriend deed opwekken, hij bleef gaan, ik kon het niet verdragen dat zij daar zat en dat hij bij haar zat, ik raakte "lichtjes" in paniek (naja, ik werd bijna paranoia uit angst dat mijn vriend de verkeerde keuzes zou maken) en we begonnen ruzie te maken, over haar. Ik zei dat ik het niet wou dat hij er bevriend mee werd, dat hij ze niet mocht uitnodigen op uitjes of bij hem thuis of wat dan ook.. Hij zei dat zij gewoon iemand was die daar zat, niet meer niet minder, en dat hij ze ook niet ging uitnodigen.. De ruzies gingen zo ver dat ik na een tijd gewoon uit pure frustratie zei: Weetje wat, het kan me gewoon niet meer schelen, nodig ze dan uit.. Een paar weken later kreeg ik telefoon van mijn ex: Ahja, Keelia, vanavond is het bij mij thuis te doen, mijn ouders zijn weg en zij komt ook, heb haar ook uitgenodigd..
Ben niet geweest die avond, kon het gewoon niet, ik voel me zelden ergens goed, maar bij mijn ex thuis voelde ik me altijd heel veilig en dan te bedenken dat ze daar geweest is, mijn maag draaide echt helemaal om.. Ik kon het gewoon niet meer opbrengen om met hem samen te zijn, weetje, ook al zag ik hem nog doodgraag. Maar de stress die die groep teweeg bracht, dan zij daar nog eens bij, mijn ex dat meer bij die groep zat dan bij mij.. Vrijdag was onze uitgaansdag, maar de laatste 3 maand van onze relatie was het meer een dag die ik bij de WC doorbracht, me afvragen hoever ze deze keer zouden gaan om mij en mijn vriend kapot te krijgen. Ik wist dat ze tegen hem de "raad" gaven om het met mij gedaan te maken, en hij heeft er mij nooit een woord over gezegd. Die laatste maanden kwam enkele vrijdagen mijn avondeten door de stress er terug uit, andere momenten was ik gewoon misselijk met de angst op terugkomen van eten, vandaar mijn kamperen bij de WC..

Heb hem maanden ge-sms't, gemaild, nooit echt een antwoord, tot ik het beu was en antwoorden wou. Ik wou afspreken, en na eerst protest ging hij toch akkoord. Uiteindelijk kreeg ik de mail: Ik vraag me af wat je eigenlijk wil vragen, anders zie ik geen reden om daar te staan. Heb hem mijn vragen doorgestuurd, want had eigenlijk ook geen zin meer om hem te zien, als ik de reden niet meer kon zijn om daar te staan, hoefde het voor mij ook niet meer. Heb mijn vragen doorgestuurd en zal er zijn antwoord in vet bijschrijven:

• Wat maakte hen zo speciaal dat je meer bij hen zat dan bij mij?

Ze waren niet speciaal voor mij, maar wat hen zo anders maakten dat jou, zij praatten tenminste nog tegen mij. Niet dat bij jou niet plezant was, maar 75% wat we in deze 8 jaar tegen elkaar "gezegd" hebben is langst sms gebeurd, en als ik dan al bij jou zat, dan zei je amper iets.

Opmerking : Die jongen kent me al 8 jaar, hij wist wie ik was, ik vind het heel laf dat hij nu op mijn minder sociale vaardigheden begint te klagen. Hij wist dat ik iemand was die zich beter al schrijvend verwoordde dan met echte gesproken woorden. Als hij daar problemen mee had, vond ik dat hij zich daar al langer over had moeten uitspreken, want hij heeft mij nooit aangetoond dat hij daar erg in had. En de laatste maanden zei ik inderdaad nog veel minder tegen hem. Fijn is het niet als je van anderen moet horen hoe mensen tegen je vriend zitten te zeggen dat hij het beter gedaan maakt, maar zelf heeft hij er nooit iets tegen me gezegd, ik ben er nooit over begonnen want vond dat het zijn verantwoordelijkheid was om erover te beginnen, want theoretisch gezien wist ik daar niets van, van hun "raad" naar hem toe.

• Ook al wist je dat ik het niet wou dat je die persoon uitnodigde, waarom stond je op een dag op en dacht: Ooh, zou het nu toch niet fijn zijn om haar ook uit te nodigen? Ik weet dat ik één keer gezegd heb dat het mocht en ik neem daar ook verantwoordelijkheid voor, maar heb je meer dan 100X gezegd dat ik het NIET wou want anders zou ik weg bij je gaan, en dan kom je met het excuus af: Jij hebt gezegd dat het mocht, dat is verantwoordelijk afschuiven. Was het het dan echt allemaal waard, had je het gedaan had je geweten dat dit het resultaat ging zijn? En was er iets dat je ermee wou bereiken, met haar uit te nodigen?

Ik heb haar inderdaad uitgenodigd omdat jij zei dat het mocht. Jij zei dat je beter werd in je depressie, blijkbaar niet dus. Had ik het geweten dat dit het resultaat ging zijn, had ik het niet gedaan, zo'n eikel ben ik nou ook weer niet. En ja, ik wou er iets mee bereiken, wat weet ik niet, maar iets..

Opmerking : Hij was iemand die altijd tegen anderen zei: Je moet doen wat je zelf wilt doen, niet wat een ander zegt dat je moet doen, dus ik vind het heel laf dat hij zei: Jij hebt gezegd dat het mocht.. Ik wil niet in een relatie leven waarvan het beleid is: Pas op als je ruzie hebt want alles wat je zegt kan en zal daarna tegen je gebruikt worden. Ook zijn "excuus": Ik wou er iets mee bereiken, maar wat weet ik niet, is ook heel laf.. Als ik iets deed zonder na te denken, echt iets heel stoms zoals bv. zijn glas op een ander onderleggertje zetten, en hij vroeg me: Waarom deed je dat nou?, wou hij geen antwoord horen als: Zomaar.. Hij zei altijd: Niets van, mensen doen altijd iets met een reden, en wil die reden weten. Hij zei dat niet boos, maar hij geloofde er in zijn kern in dat alle mensen iets doen met een rede, en nu kan hij mij geen rede geven, naja, hij wist dat hij er iets mee wou bereiken, door haar uit te nodigen, maar hij WEET niet wat? Hij WEET niet wat de reden is? Hij spreekt zichzelf in zoveel manieren tegen!! En blijkbaar is het wel een eikel, heb hem honderden keren gezegd dat ik het niet wou of ik zou bij hem weggaan, en nu komt hij met het "excuus": Had ik geweten dat je ging weggaan dan had ik het niet gedaan want zo'n eikel ben ik niet..

Maar dan kom ik op mijn puzzelstukjes die ik soms nog iets teveel in elkaar wil laten passen.. Hij zei tegen mij, na twee weken breuk: Jij was niet diegene die moest gaan.. Maar hij wist maar al te goed dat ik ging vertrekken als hij haar uitnodigde.. Dus ofwel

• Kende hij me helemaal niet, onderschatte hij mij, dacht hij: Ochja, het kind kan het zeggen, maar het ook iets doen is nog iets totaal anders..

Dat vind ik al een k*treden, want vind niet dat je iemand dat je graag ziet, zo moet uitdagen, toch niet op zo'n zieke, twisted manier.

• Wou hij gewoon van mij af, maar had hij het lef niet om het zelf gedaan te maken, dus hij wist dat de kans erin zat dat ik hem ging verlaten als hij zoiets deed. Dan wordt hij de gedumpte ipv de dumper en gaat alle schuld naar mij..

En als het de tweede optie is, dan wil ik hem gewoon niet meer in mijn leven, want als dat het respect is dat ik krijg na 8 jaar vriendschap.. Naja, daar zijn gewoon geen woorden voor..

Het klinkt mss allemaal over the top, maar ik vraag me gewoon af, hij zei dat ik niet diegene was die moest gaan, maar waarom deed hij dan wat hij deed, als hij wist dat de kans erin zat dat ik toch weg ging gaan? En dan kan hij me nog niets eens een rede geven want hij weet het zelf niet waarom hij deed wat hij deed? Wat moet ik daarvan dan denken? Ik moest bijna altijd al mijn acties, hoe banaal ook, aan hem uitleggen waarom ik het deed, want ja, zijn motto was: een mens doet altijd iets met een rede, maar nu kan hij mij niets zeggen? Ik vind het gewoon zo AAAAAGH, snapje?

Ook zei hij in de mail: Ik heb je er meer dan in gesteund dat je niets meer met hen te maken wou hebben. Ik vond het zeer sterk van je, want ik weet wat voor mensen het zijn.
Maar elke keer als ik zei tegen hem: Ik wil met hen niets meer te maken hebben, kreeg ik van hem het antwoord: Tja.. En dan haalde hij zijn schouders op..
HOE MOET IK DAAR VERDORIE OP UITMAKEN DAT HIJ MIJ DAARIN DAN STEUNT??? Met een Tja, en zijn schouders ophalen??

Uiteindelijk heeft hij het in die mail het toegegeven:

• Ik durf te wedden dat er mensen zijn die zeiden dat je het gedaan moest maken (wist ik al maanden).

IEDEREEN zei dat ik het gedaan moest maken, maar ik beslis nog altijd zelf wat ik doe, anders had ik het in januari al gedaan kunnen maken..

Naja,
in april zie ik hem toch sowieso, op een verjaardag van een vriendin.. Spijtig genoeg is die vriendin haar verjaardagsdatum dezelfde datum als onze relatiedatum..

*zucht* -- heeft er iemand aspirine in de zaal??