Ik had nog nooit ECHT van een man gehouden, tot 2,5 jaar terug ... ik begon mijn eerste serieuze relatie.
In het begin was alles leuk, en leek het goed te gaan. Mijn (toenmalige) vriend sliep steeds vaker bij mij, en na ongeveer 4 maanden heb ik hem mijn huissleutels gegeven. Hij woonde bij mij, maar na een paar maanden kwam ik achter steeds meer dingen ... Hij heeft geld van mij gestolen, zowel cash geld als van mijn rekening!! Later bleek hij ook nog (merk)kleding van mij gestolen te hebben (waarschijnlijk als cadeau voor een andere vrouw, om haar mee in te palmen). Ik ben er achter gekomen dat hij bij meerdere vrouwen kinderen heeft, hij heeft hier al die tijd over gelogen!! Hij wilde graag een kind met mij, ik ben blij dat het niet zover is gekomen. Dan had ik er nu ook alleen voor gestaan, en zou hij tegen de volgende vrouw over mijn kind liegen?
Ik ben fysiek mishandeld (geslagen, geschopt, bij de keel gegrepen etc), 3 keer, hij bleek erg agressief te zijn. Ik had niet verwacht dat hij mij dit aan zou doen. Emotioneel ben ik ook 'mishandeld' en vernederd.
Nu ik er eindelijk (net) een punt achter heb gezet besef ik pas hoe ver ik het heb laten komen. Liefde maakt blind?
Elke keer als er wat gebeurde gaf ik hem nog een kans, hij kan heel goed praten en het leek altijd alsof alles wel goed zou komen, ik geloofde het. Mijn gevoels voor hem zijn nog niet (helemaal) weg, maar het vertrouwen wel!! Hij heeft bijna zijn hele leven bij elkaar gelogen, waar ik op allerlei manieren achter ben gekomen.
Hij had mij ten huwelijk gevraagd en ik heb ja gezegd, ik dacht echt dat hij de liefde van mijn leven was!!
Ik geloofde in ware liefde, heb daarom nooit eerder een serieuze relatie gehad (ben "al" 27), omdat ik nog nooit dit gevoel heb gehad voor iemand. Ik ging 100% voor hem, en dacht echt dat we voor altijd samen zouden blijven.

Heeft iemand goede tip( voor mij om over dit verdriet heen te komen?
Hoe zet ik hem uit mijn hoofd, en ga ik verder met mijn leven?
Ik lijk aan niets anders te kunnen denken, en het maakt mij alleen maar verdrietig. Verdrietig om de erge dingen die er gebeurd zijn, maar toch ook wel verdrietig omdat ik hem mis (maar wil niet weer naar hem terug!!)
Ik wil verder met mijn leven, en niet meer huilen om wat er allemaal gebeurd is...