Gisteravond zag ik een foto van mijn ex op facebook verschijnen. Nou kunnen jullie wel zeggen, verbreek dat contact en gooi haar van facebook, maar als pietje, jan of kees die foto leuk vind en ik heb hem of haar als vrienden zie ik ‘m nog verschijnen. Maar goed.

Ik zag dus gisteravond een foto van haar. Haar ouders zijn op dit moment op vakantie en ze is alleen thuis met haar beste vriendin (over wie ik het wel eens heb gehad in mijn vorige blogs). Ik zag de foto en de persoon die ik daarop zag was helemaal niet het meisje met wie ik ruim drie jaar ben gegaan. Je kon aan haar hele blik en houding zien dat ze zich anders voordeed. Ze was een exacte kopie van haar beste vriendin. Ik herkende haar helemaal niet meer terug. Opeens kwamen al mijn herinneringen met haar in een ander daglicht te staan.

Dit is niet het meisje waar ik drie jaar alles mee gedeeld heb. Dit is niet de persoon die ik ken. Ik kan me niet voorstellen dat deze persoon in een maand tijd zo ontzettend veranderd is. Ik ken haar door en door en als ik haar zo op die foto zag… kan het niet anders dan dat ze gewoon een rol speelt in haar eigen toneelstuk.

Het is gewoon pijnlijk om te zien, dat de persoon waar je eigenlijk nog steeds van houdt, zo niet zichzelf is. Ze wil het één en ze wil het ander. Dit is niet wie ze eigenlijk diep van binnen is, dat weet ik 100% zeker. Ze heeft geen eigen identiteit.

De laatste weken van onze relatie ging het persoonlijk met haar ook al niet meer top. Ze regelde haar zaken niet of pas veel te laat, ze haalde haar toetsen niet op school en kreeg commentaar op haar werk. Als ze het pad van haar vriendin blijft volgen, ben ik bang voor de gevolgen. Zij is helemaal niks… Gestopt met school, gaan werken, ontslagen, weer andere baan, etc. Dat getrubbel. Helaas ben ik niet meer de persoon die me daar druk over mag maken, hoe vervelend het ook is. Maar daarom is het niet minder pijnlijk om te zien.

Ik ben de afgelopen week ook alleen thuis geweest en heb heel veel nagedacht over de relatie die ik met mijn ex had. Wij waren wij, wij waren ons en samen waren wij goed, maar er zaten ook heel veel haken en ogen aan onze relatie. Over bepaalde zaken dachten we heel anders en dan kon het zo ontiegelijk botsen. Het leven wat ze nu wil, heeft ze eerder nooit echt gehad en ik kan nu heel goed begrijpen dat ze dat ook wil meemaken. Ze is alleen ontzettend gepushed door mensen in haar omgeving en heeft gedacht dat het ’t beste was om helemaal afscheid van mij te nemen, omdat zij haar het idee gaven dat ik haar tegenhield. Terwijl ze van mij mocht doen en laten wat ze wou als het er op aankwam.

Ik snap goed dat ze dit nu “moet” meemaken in haar ontwikkeling om volwassen te worden. De manier waarop ze het gedaan heeft is alleen erg impulsief en rigoureus, precies zoals ze is. Ik hoop voor haar dat ze ooit gaat nadenken en een mening voor zichzelf krijgt, in plaats van zich zo te laten beïnvloeden door haar omgeving.

Natuurlijk hoop ik stiekem dat ze nog ooit bij me terugkomt… Nu nog, tenminste. Misschien verandert dat wel in de komende maanden en kom ik misschien wel iemand tegen. Wie weet. Ik laat haar nu gewoon met rust en ga aan mezelf werken en hoop dat zij dat ook doet, zodat we in de toekomst ieder op onze eigen manier gegroeid zijn. Ik wil nog voor haar vechten, maar het is niet verstandig om dit nu te doen en ik kan dat pas gaan doen als ik mijn leven weer helemaal op de rails heb en comfortabel ben in de manier waarop ik leef.

Tot slot nog iets anders. Ze heeft veel over voor mensen en is een hele goede vriendin voor haar vrienden, maar toch heeft dit haar al veel vriendschappen gekost. Ze geeft veel in een vriendschap, maar durft geen grenzen te stellen, waardoor andere personen altijd denken dat ze wel een stapje verder kunnen gaan. Hierdoor wordt ze keer op keer teleurgesteld door haar vrienden/vriendinnen. Ze wil veel voor mensen doen, maar krijgt er weinig voor terug. Ik hoop dat ze nu alleen niet te snel teleurgesteld wordt door haar nieuwe “vrienden”. Ze is een persoon die snel terugvalt op oude vrienden en bekenden en ik ben bang dat ze dat dan ook bij mij gaat doen. En ik weet niet of ik op dat moment sterk genoeg ben om haar te weigeren of haar te laten merken dat ze ook voor mij moet vechten als ze me terug zou willen.

Toch is onze breuk van de ene kant wel goed, want we hadden allebei ruimte nodig om te groeien als persoon en van een breuk zou het toch wel een keer zijn gekomen. Dus beter nu als over tien jaar, wanneer je een huis en kinderen en de hele mikmak hebt. Nu hoop ik dus nog, dat als we allebei gegroeid zijn, we nog ooit bij elkaar terugkomen en dat het echt echte liefde was tussen ons. Ik weet dat het slechts hoop is, maar hoop houdt de mens gaande. Misschien denk ik er over een half jaar wel heel anders over. Wie weet.