Vandaag is de ex van mijn ex (jaja) haar spullen komen ophalen. Ik had alles netjes in de garage opgeslagen. Dat stond er nu 3 maanden. Omdat ik bang was haar tegen te komen was ik niet thuis toen het werd opgehaald. Maar een goede vriendin. Ze is zelf niet meegekomen. Haar ex was vriendelijk. Hij vertelde dat hij niet snapte waarom ze van de een op de andere dag is vertrokken. Hij vertelde ook dat hij de spullen kwam halen voor zijn zoon. Niet voor haar. En hij zei te verwachten dat hij snel weer ergens anders zal staan... Omdat ze verknipt is door har jeugd. Hij vertelde wel meer. Ik had speelgoed gekocht voor de kinderen. Vlak voordat ze vertrok. Zij heeft geld gevraagd aan haar ex voor het speelgoed dat ik gekocht heb. Net alsof zij het betaald heeft. Ze heeft vrienden verteld dat ik een persoonlijkheidstoornis heb en dat haar psycholoog haar adviseerde om mij direct te verlaten... Ze heeft verteld dat ze de kinderbijslag van haar zoon voor mijn kleding heeft gebruikt. Ze stond ingeschreven bij een woningbouwvereniging toen wij nog getrouwd waren. Ze heeft haar telefoonnummer en haar mailadressen veranderd zodat ik haar niet meer kan stalken. enz. enz.
Vandaag noemde ik bevrijdingsdag. Vanaf vandaag zijn we niet langer met iets gebonden. En dat is heel definitief. De emoties zijn niet zo heftig als gevreesd. Hoewel ik nog steeds van haar hou. Ondanks alle verhalen. Omdat het voor mij een bevestiging is dat ze echt ziek is. En het liefst zou ik haar opzoeken en haar helpen met de hulp die ze nodig heeft. Maar ik weet dat het zinloos is. En terwijl ik dit schrijf voel ik de pijn. De pijn dat je iemand verliest omdat ze wegloopt voor haar problemen. Haar gevoel heeft uitgeschakeld en gewoon doorleeft. Hoewel, ik hoorde vandaag ook dat haar zoon niet langer bij haar is. Maar nu bij zijn vader woont. En dat hij nog iedere dag naar mij en mijn dochter vraagt. Hij wilde mee om bij ons onze spullen op te halen. Maar het is beter zo. Ik hoop dat ze ooit gelukkig zullen worden. Maar bovenal hoop ik dat ik ooit weer gelukkig word.
@GJ, pff, heftig.. en herkenbaar..
Pfff.. jeetje man... wat een dag moet dat zijn geweest. Tsja, bevrijdingsdag.. Oh, ik begrijp zo goed wat je bedoelt met dat je het liefste gewoon nog in haar leven zou willen zijn en zelfs haar nog helpen ik heb geen woorden, behalve sterkte weer.. Het is vreselijk moeilijk dat ze nu verhalen verteld die niet waar zijn.. die eigenlijk over haar gaan.. Ik lees in je verhaal dat je dat weet, dat ze ziek is, maar nog wel zo pijnlijk. Denk vooral aan je eigen laatste zin; het gaat erom dat jij weer gelukkig wordt. Maar omdat je dat in jouw beleving op veel momenten met haar ook gewoon was en ZIJ is weggegaan, kost dat een hele omslag in je denken. Mijn ex is weer terug in NL en ik weet dat ze met veel dingen met de handen in het haar zit.. ondanks alle stoere verhalen die ze vertelt.. ik wil haar nog vasthouden en zeggen dat alles goed komt. Want die band.. tsja die is en was er. Want, juist met die ziekte van haar, heb je ook zoveel meegemaakt. Ze weet dat je van haar houdt en hebt gehouden, daar ben ik zeker van, maar ze kan er niet mee omgaan.. en gaat weg.. Ik had het heel graag anders voor je gezien. Je lijkt me een ontzettend lieve man! Die meer verdient.. Maar ik begrijp zo goed dat je gewoon nog steeds haar wilt. Neem je tijd, let op jezelf en in ieder geval zijn die spullen nu weg. Dus weer een stukje loslaten.
Jeetje hee, ik voel met je mee........ dus ik schrijf deze woorden wel, maar ik weet niet of het aankomt. Het is ook zo apart om dingen te lezen, die mijn eigen ex zou kunnen doen en zeggen. Zij heeft mij en anderen feitelijk aangepraat dat ik eigenlijk te onzeker ben voor een relatie.. en dat ik haar claim.. maar dan denk ik: lieverd, ik hou van jou en wil het beste voor jou... maar goed..
Sterkte!
dank je
Ik heb zeker wat aan je steun.
Gisteren heb ik een lelijke mail gehad van een vriendin van haar. Ik wilde de mail negeren. Maar heb gereageerd. En vandaag begon het. Mijn ex mailde mij dat ik haar leven probeerde kapot te maken. Ik hd haar vriendin wat feiten gemaild. Over hoe ze was en wat ze heeft uitgspookt in onze relatie. In de hoop dat ze haar wil helpen.
Ze begon met modder te gooien in haar mail. En ik ben gaan reageren. Naa een mail of 5 heen en weer merkte ik dat het me sloopte. Ieder antwoord dat ik gad zag ze ans een nieuwe aanval. Terwijl ik probeerde haar ogen voor haar probleem te openen. Maar nee, ik gooi met modder en probeer haar iets door de strot te duwen schreef ze. Ik mailde, je hebt gelijk. verder niets. Kreeg ik weer antwoord. Dat ze het wel verwacht had dat ik zo zou reageren. Dat ze hoopt dat het verder goed met me gaat en dat ik gelukkig word. Ik wilde het erbij laten maar heb toch weer gereageerd. Dat ik het ook voor haar hoop. Dat ik tegen haar wil schreeuwen, haar wil vasthouden. Maar dat ik nu wil dat ze me met rust laat. En dat ik hoop dat ze op een dag gelukkig is en heeft geleerd...En toen werd het stil en zat ik weer in tranen. Heb ik me toch weer laten verleiden om te reageren. Waarom deed ik dat toch...
@GJ
Hee,neem jezelf niets kwalijk.
Je hebt zo gereageerd omdat je gevoelens totaal in de war zijn,je bent jezelf niet.Op het moment dat er dingen gezegd worden die niet stroken met dat wat je ervaart,wil je kost wat het kost alles vertellen.Idd schreeuwen,maar het wordt alleen erger.Het vlot trekken wordt een los kluitje met hout en je probeert tervergeefs om het weer bijeen te binden.
Neem nu je rust in een tijd van onrust.Alles wat nu aan communicatie volgt maakt het alleen maar meer kapot.
1 raad wil ik je meegeven,laat vrienden erbuiten.Het wordt vaak verkeerd doorgegeven,bewust of onbewust.Vrienden die je vertrouwd om je hart te luchten heb je nodig,niet om de boodschapper te zijn..
Heel veel sterkte,
Spijt