Hoewel ik mijn verhaal aan duizenden keren aan de mensen rondom mij heb gedaan, heb ik niet het gevoel dat dit voldoende is... Daarom ga ik proberen om het ook eens van me af te schrijven op deze manier, waar alleen wildvreemden het kunnen lezen. Elk beetje kan maar helpen...

Een paar weken geleden had ik een relatie met een meisje en al snel bleek voor mij, en voor haar, als ik haar mag geloven, dat onze gevoelens echt wel serieus waren en dat het dus met andere woorden veelbelovend was... Ik kan moeilijk spreken van 'de ware' of iets in die aard omdat ik daar niet echt in geloof maar het komt toch vrij dicht in de buurt, omdat onze overeenkomsten echt opvallend waren. Ik voelde me bij haar op mijn gemak zoals ik me niemand op mijn gemak voel, terwijl ik haar toch nog maar twee weken kende voor we echt een koppel werden. Ook zij had dit gevoel...

Het enige probleem, bleek tijdens de relatie, waren haar ouders. Ze is een jaar jonger dan mij en wordt thuis niet bepaald losgelaten... Ik mag in feite doen wat ik wil zolang het binnen de perken van het aanvaardbare blijft maar bij haar was dat absoluut niet het geval. Het gevolg was dus dat ze absoluut niet wou dat haar ouders wisten over onze relatie omdat ze anders het ergste vreesde.

Op een dag ging ik haar afhalen aan haar school en we vertrokken samen naar het conservatorium (waar we dus ook allebei studeren). Ze was echt blij me te zien en ik voelde echt niets van nattigheid... en ik zal niet zeggen dat ik super perceptief ben maar ik ben er toch vrij zeker van dat er niets aan de hand was. Even later, in het conservatorium, kreeg ze terwijl ze pianoles had een telefoon van haar moeder dat 'ze onmiddelijk moesten praten en dat het serieus zou zijn'...

Wat bleek? Haar ouders hebben zitten neuzen in haar opgeslagen msn-chat gesprekken en zijn op die manier achter onze relatie gekomen. Haar ouders dreigden haar van het conservatorium te halen als ze niet onmiddelijk een punt zette achter de relatie (hoewel ze mij dus nog nooit gezien, laat staan gesproken hadden). Wat dus ook gebeurde... De volgende dag heeft ze het uitgemaakt, met veel pijn in haar hart, maar wel met een gelatenheid die mij verbaasde. 'Het is nu eenmaal zo' was haar algemene teneur. Het beste wat we konden doen is dan maar afspreken om de beste vrienden te blijven...

Het grootste probleem is dat dat ook niet schijnt te lukken. Ze laat zo weinig mogelijk van zich horen en als ik haar zie en haar aanspreek heb ik duidelijk het gevoel dat ze zich niet op haar gemak voelt in mijn bijzijn. Op die manier ben ik ook gaan twijfelen of ze me eigenlijk nog wel graag ziet, maar langs de andere kant zou het ook kunnen dat ze zich gewoon wil beschermen tegen mij, ik weet het niet.

Die onzekerheid, dat is het ergste... Ik mis haar ongelooflijk hard maar ik kijk aan tegen een muur en ik heb niet het gevoel dat dit ooit nog in orde zal komen... En ik snap ook niet dat die ouders dit hun eigen kind (en mij uiteindelijk) kunnen aandoen.

Het is een raar verhaal, ik weet het... Ik heb al van een paar mensen gehoord dat ze er niets van geloven en zij beweren dat zij gewoon een dramatisch verhaal heeft verzonnen als excuus om het te kunnen uitmaken zonder me te hard te kwetsen (hoewel ik zeer hard gekwetst ben natuurlijk)... maar ik wil dit niet geloven en daarbij heb ik zoals ik al gezegd heb de indruk dat ze mij tot op de laatste moment graag gezien heeft . Het feit dat ze geen contact meer wil met mij is natuurlijk het vreemdst. Maar goed, het leven zit ook raar ineen...

Een zeer verdrietige jongen