Afgelopen vrijdag is mijn moeder met mijn ex-schoonmoeder een middagje 'op stap' geweest. Tot mijn verbazing is ze ineens een stuk opener over mijn ex gaan praten. Iets dat ze voorheen voor mijn gevoel niet echt deed.

Anyway... een week of 2 geleden, tijdens de verjaardag van haar vader en voor het gezicht van een volle huiskamer, blijkt V. te zijn ingestort. Ze scheen ineens in huilen uit te barsten om vervolgens niet meer te stoppen. Volgens haar moeder kwam al haar opgekropte woede en frustratie er in 1 keer uit. Ze bleek niet meer te troosten te zijn. Vriendinnen van V. die er ook waren zouden zelfs hebben aangeraden om professionele hulp te zoeken aangezien haar reactie nogal heftig was. Ze schijnt dagen er na nog steeds in een dikke dip te hebben gezeten.

Toen dit nieuws tot mij kwam had ik heel even zoiets van: "Lekker voor je!". Heel snel realiseerde ik me dat dit een zeer foute gedachte van mij was aangezien ik dit jaar zelf heel erg met mezelf in de knoop heb gezeten en ook nog eens moest kampen met een verbroken relatie. Echt...dat gevoel gun je niemand! Ik wist altijd wel dat V. het vroeg of laat voor haar kiezen zou krijgen. Ze heeft namelijk vanaf het moment dat het tussen ons is uitgegaan niet over haar gevoelens gesproken. We zijn met ruzie uit elkaar gegaan en wat ik ook probeerde... ze wilde niet praten. Ook thuis bleek ze gesloten te zijn geweest. Het enige dat ze heeft laten zien was woede. Veel woede. Ze heeft zich gestort op het uitgaan en ik vermoed dat ze gewoon heeft geprobeerd voor haar verdriet weg te lopen en alles weg te stoppen.

Ooit moet dit er een keer uit. Dat kan haast niet anders. Je kunt moeilijk weglopen voor je gevoelens en voor je frustraties. Wanneer je daar niet over praat, dan zal dat er vast wel eens uitkomen. Hier heb ik al die tijd op zitten wachten. Nu het gebeurd is zijn mijn gevoelens gemengd. Ergens ben ik dus 'blij' dat het gebeurd is, want het bevestigd voor mij dat V. er toch ook wel heel erg mee heeft gezeten (en zelfs nog zit).

Toen we net uit elkaar waren zat ik dus in een hele moeilijk periode. Dat wist ze, maar ze heeft me nooit maar dan ook nooit geprobeerd te steunen. Ik liep bij een psycholoog, ik moest aan de Antidepressiva (gelukkig mee genokt) en weet ik wat nog meer.... Nooit enige reactie of wat dan ook van V. gekregen op dit nieuws. Dat terwijl ze hier gewoon van wist. Ik heb haar zelfs brieven geschreven waarin ik uitleg wat er met me aan de hand was en wat er door mijn kop ging. Ik weet bijna zeker dat ze destijds ook dacht: "Lekker voor je J! Ik hoop dat je er voorlopig nog wel ff mee bezig bent!"
Nu zit ze zelf in de knoop en krijgt ze dalijk misschien professionele hulp.
Verleidend om mezelf te verlagen tot zulke gedachten, maar ik probeer het gewoon niet te doen.

Ik heb het namelijk ook gewoon heel erg met haar te doen als ik aan haar denk. Ze is zo'n 6 jaar lang mijn alles geweest. Het meisje waar ik van hield, ondanks haar nukken en onze problemen. Hoe kan ik haar nou zulke ellende gunnen?

Het is een meisje dat moeilijk haar gevoelens uit. Ze wil graag wat stoer en hard overkomen, maar eigenlijk.... deep inside... is het een heel gevoelig en lief meisje. Ik weet dus dat ze het moeilijk heeft om zichzelf bloot te geven. Waarschijnlijk doet ze dit uit een soort van zelfbescherming. Bang om haar gevoel aan anderen te laten zien, want dan stelt ze zich kwetsbaar op.

Waarom ze juist nu is ingestort... daar kan ik alleen maar naar raden. Het zou te maken kunnen hebben met het feit dat ik een ander heb. Dat nieuws is haar een aantal weken terug zeker ten gehore gekomen. Zij was al voorzien vanaf begin mei, hoewel ik vanaf begin af aan twijfelde aan de serieusheid van hun relatie. Op haar openbare profiel op een bekende website stond tot voor kort. 'relatie'. Dit is nu ineens gewijzigd in 'Onbekend'. Bevestiging van wat ik al dacht?

Vorige week kwam ik haar tegen (Zie vorige blog). Weer wist ze zich geen volwassen en verstandige houding te geven. Ze keek boos en deed uitermate haar best om te doen alsof ze me niet zag. Ze is er dus nog lang niet klaar mee.

Mijn vraag aan jullie: Ik vind het heel rot voor haar dat ze zich zo voelt. Ik sta nog open voor een gesprek. Misschien is het voor haar goed om er met mij over te praten. Ik heb mijn dingen al lang en breed aan haar kenbaar gemaakt middels de brieven die ik in het begin aan haar stuurde en welke ze heeft genegeerd.

Zal ik haar op de een of andere manier sterkte wensen en melden dat ervoor ik opensta om met haar te praten en haar te proberen te helpen? Of denken jullie dat ik genoeg heb gedaan om ervoor te zorgen dat we weer door 1 deur kunnen?

Kans is iig heel erg groot dat ik weer wordt afgepoeierd.