Nu sinds bijna 3 maanden is mijn relatie verbroken van 6 jaar. Van deze 6 jaar woonden we bijna 3 jaar samen en hadden we anderhalf jaar daarvoor samen een huis gekocht. Tijdens deze relatie hebben we samen veel meegemaakt; problemen met zijn ouders, problemen met mijn ouders, veel momenten waar we dus samen sterker zijn uitgekomen.
Vanaf moment 1 dat ik, mijn nu ex-vriend, leerde kennen heb ik het gevoel gehad dat hij de ware was voor mij. Ik was dan ook smoorverliefd en hij is altijd goed voor me geweest. Hij heeft mij nooit tekort gedaan.
Totdat voor een ruim half jaar geleden bij mij een twijfel toesloeg. Mijn vriend wilde het liefst al over 1,5 jaar trouwen (iets wat ik ook heel graag wilde, maar nog niet zo snel) en het liefst in dat jaar erna kinderen. Kinderen wilde ik ook dolgraag maar pas over 5 jaar. Er waren nog zoveel dingen die ik wilde doen in de tijd dat we nog geen kinderen hadden. Deze twijfels werder steeds groter en ik begon mij sterk af te vragen wat ik nu wilde met mijn leven. Daarbij kwam ook nog dat hij mijn eerste vriendje was.
Ik kon het al langere tijd goed vinden met een van de beste vrienden van mijn vriend. Ik kon het ook wel met meer van zijn vrienden goed vinden, maar met hem was het toch anders. Ik heb mijn twijfels ook met hem besproken en hij kon mij altijd geruststellen. Op een of andere manier zei hij altijd de dingen die ik graag wilde horen en daar vleide hij mij ook mee. Uit eindelijk ben ik ook verliefd geworden. In het begin was het vooral spannend, maar later vond ik het doodeng worden en wist ik niet goed wat ik met mijn gevoelens aan moest. Ik schaamde me ook voor deze gevoelens en durfde ze vooral niet uit te spreken naar mijn vriend toe. Bang om hem te kwetsen. Mijn vriend had heel goed door dat er wat met mij aan de hand was. Hij vroeg hier regelmatig naar, ik schoof het dan af op stress van school. Uiteindelijk heb ik mijn twijfels uitgesproken, maar heb niet mijn verliefdheid benoemd. Hier is hij een paar dagen later achtergekomen door in mijn mailbox te kijken. Iets wat ik hem absoluut niet kwalijk neem dat hij dit gedaan heeft. Vervolgens heeft hij onze relatie verbroken en voor zichzelf gekozen. We hebben allebei vreselijk gehuild. Ik ben ons huis uitgegaan, 4 dagen erna had ik al andere woonruimte gevonden, weer een week later kon ik er ook al in. Mijn ex en ik hebben tot 4 week nadat het uit was ook nog sex met elkaar gehad.
Op het moment dat ik in mijn nieuwe woonruimte kwam te wonen sloeg de grote klap toe. Dagenlang heb ik alleen maar kunnen huilen. Het was vreselijk. Op de persoon waar ik verliefd op was, ben ik in het begin ook vreselijk boos op geweest. Op den duur kwam ik terug van stappen en was helemaal emotioneel kapot. Ik heb hem toen midden in de nacht een mail gestuurd met al mijn gevoelens en ik had zo iets: jij mag ook wel even voelen hoe ik mij nu voel. De volgende dag hebben we contact gehad via msn en sávonds is hij langs gekomen. Vervolgens hebben we sex gehad, iets waar ik nu niet trots op ben. Aan mezelf merkte ik dat ik aan het weg vluchten was, vluchten van mijn verdriet voor mijn ex. Door bij die ander te zijn deed ik mijn verdriet even vergeten, maar vervolgens kwam het ook keihard weer terug.
Mijn ex is er achter gekomen dat wij sex hebben gehad. Hierdoor is hij erg gekwets en is hier dan ook een weeklang ziek van geweest. Iets wat mij ook weer vreselijk veel verdriet heeft gedaan. Je kunt nu ook begrijpen dat het ook niet meer zijn vriend is.
Mij ex en ik moesten ook nog contact met elkaar houden ivm het huis. Ik ben er een aantal keren geweest en iedere keer was iki in tranen en merkte aan mijn ex dat hij het ook erg moeilijk had. We gaven naar elkaar aan dat we elkaar erg missen, maar mijn vriend gaf aan dat er voor hem teveel kapot is gemaakt om mij terug te willen. Ik heb naar hem aangegeven dat ik dit ook echt wil. Nadat hij heeft geantwoord dat hij dit niet wil, zoent ie vervolgens nog wel met me. Ik merk aan hem dat zijn gevoel duidelijk ja zegt, maar zijn verstand zegt nee. Hij blijft erbij mij niet terug te willen, omdat ervoor hem teveel kapot is gemaakt. maar in zijn gedrag is hij normaal tegen mij. Hij laat het bijvoorbeeld ook toe als ik hem knuffel, en hij knuffelt dan ook terug. Iets wat mij wel hoop geeft. Ik snap heel goed dat het op dit moment nog niet goed is om direct weer bij elkaar terug te komen, ik wil hem heel graag de tijd geven om dingen voor hem zelf op een rijtje te zetten. Ik ben alleen doodsbang dat het straks te laat is, dat ik hem helemaal kwijt ben.
Nu is mijn vraag; heeft iemand advies voor mij hoe ik hem kan terugwinnen? Of heeft iemand hier ervaring mee?