Hey iedereen.

De uitgelopen afspraak is er dus toch geraakt. De koffie is enkele biertjes geworden op een studenten-bierweek met concert in een tent. Ze was er met haar vriendinnen en vroeg of ik niet tot ginder kon komen.

Ze kwam me tegemoet met vriendin, al haar vriendinnen waren wel sympathiek tegen me.

We hebben ons zowat hele avond afgezonderd. Eerst was er het gesprek over hoe ons leven persoonlijk aan het uitdraaien was, wat dus voor beiden wel dik in orde was en veel verandering is voornamelijk op professioneel vlak.

Uiteindelijk vraagt ze me of ik reeds iemand nieuw ben tegengekomen. Ik heb niet gelogen. Ik heb gezegd dat ik enkele meisjes heb leren kennen, maar toch niet echt iets dat me overdonderde. Ze zei dat ik misschien moest leren open te staan voor nieuwe liefde, die groeien zou, zoals dat bij ons was. Uiteindelijk spreken we af redelijk open tegen elkaar te zijn, ik legde de nadruk op een 'speciale' soort vriendschap tussen ons, waar toch ook niet alles wordt verteld. Uiteindelijk vertelt ze me dat ze nog steeds met hem samen is... ik dacht dat het uit was dus was even wel overdonderd.

Even ging het erover dat ik haar nog steeds ontzettend graag zie, maar dat ik een eventuele toekomst zonder haar als realisitsch ervaar en me ervoor opmaak. Ik bleef echter wel duidelijk maken dat ik van haar houdt en dat het voor mij niet noodzakelijk een verhaal zonder vervolg zou zijn. Ze was hier wat ongemakkelijk over en zei dat ze nu eindelijk eens iets 'nieuws' had : ze wou vooral zichzelf bewijzen dat ze zich kan binden (committing) aan iemand die daar ook wel toe bereid is.

Ik kon me echter herpakken en ga verder op onze speciale soort vriendschap-vibe. Wat later vertrouwd ze me toe dat ze beiden uit elkaar waren, onder andere ook omdat ze elkaar hadden bedrogen. Ze vroeg me niet te veroordelen, maar ze kon duidelijk wel zien dat ik er niet mee opgezet was dat ze het terug een kans gaf. Ze zat duidelijk wel in met mijn oordeel. Ik zat echter ook in met haar gevoelens en heb dat duidelijk gemaakt dat ik hoop dat ze het er niet te moeilijk mee had.

We knuffelden.

Wat later trek ik ten strijde. Ik geef me niet gewonnen. Het gesprek ontaard in een gevaarlijk spelletje van haar nieuwe relatie wat in het lachwekkende te trekken, maar op een leuke grappige manier, waarbij ze zelf ook wel wat moest lachen. Ze kon het wel smaken, waarschijnlijk omdat ik me niet gewonnen gaf, maar ook vooral dat ondanks alles we nog samen konden lachen. Het was een beetje in de genre van dat ik nu wel echt overtuigd was van hun liefde voor elkaar, en dat het mooi is dat het zo snel gaat tussen hen, de meeste koppels bedriegen elkaar pas na 10 jaar huwelijk
Okee, toegegeven, het was allemaal niet zo respectvol ten aanzien van haar nieuwe relatie, maar hell, ik moet mijn mannetje staan.

Wat later zitten we ergens naast elkaar met concertje op de achtergrond. We spreken over het verleden, de magische momenten samen, maar nogmaals weer over het feit dat ik wel bereid ben nu te committen. Veel geknuffel, kusjes op de wang, hoofd, af en toe ligt ze in m'n armen. Ik maak haar duidelijk dat we meant to be zijn, ze vraagt me of ik weet wat haar gelukkig maak, en ik antwoord spot on. Ze twijfelt. Ze twijfelt aan zijn goede bijbedoelingen, ze is overtuigd van mijn zelfzekere beslissing voor haar (ondanks haar eerdere pogingen me te overtuigen haar als hoogstwaarschijnlijk uit m'n toekomst te zien), ze twijfelt over zichzelf en of ze wel het goede pad bewandelt. Ze twijfelt of ze misschien niet eerder bij mij zou moeten zijn. Zowat alles non-verbaal, maar ik ken haar.
Ze vraagt me uiteindelijk haar te beloven haar niet proberen te kussen. Ik beloof haar dit deze avond niet te doen, tenzij ze er zelf voor gaat uiteraard. Het is allemaal vol van liefde voor elkaar, glunderende ogen, etc.

Wat later vervoegen we haar vriendinnen, maar dat bleek een beetje awkward, we waren nogal lang weg en uiteraard waren ze wat ongerust over hun vriendin die op stap was met haar ex..

Wij gaan nog even een andere dranktent binnen en we amuseren ons. We nemen afscheid, vol liefde, geknuffel. Ze kust me in m'n nek, ik op enkele andere plaatsen behalve op haar mond. Zoals afgesproken, ook al komt het er bijna van. Ze beseft dat ze nog van me houdt. Ze zegt me elkaar snel terug te zien, dat ze tijd voor zichzelf gaat nemen om nog eens na te denken over alles. Ze keek met een grote glimlach en vol liefde toen ik haar gedag zei, wegwandelde, ze gaf me nog snel een kus van op afstand.

Slecht nieuws, maar uiteindelijk ook goed nieuws, me dunkt.

En eens te meer, ben ik overtuigd van onze speciale zelfs magische band (zelfs in dergelijke situaties), een band die zowat alles zou kunnen overstijgen.

Nu terug weer even tijd gunnen denk ik, ondertussen krabbelt hij weer terug en wint hij weer verder positie. Ik moet het van uitzonderlijke dagen hebben, en enkele telefoongesprekken. Ik bel haar binnen enkele dagen met een nieuw voorstel.

Deze slag is met een onaangename verrassing begonnen, even was de grond weer onder m'n voeten weggehaald, maar ik heb me herpakt en, toegegeven, ietwat venijnig teruggevochten en het is uitzonderlijk goed uitgedraaid. Maar dit was vanavond, en morgen is spijtig genoeg weer een andere dag.

Ze twijfelt over haar situatie, ze beseft nu wat ik haar te bieden heb. Hoe ze nu verder beslissingen neemt kan ofwel zeer goed uitdraaien voor mij, ofwel moeilijk uitdraaien voor mij (indien ze kiest voor even écht alleen te zijn), ofwel ontzettend slecht uitdraaien (indien ze écht kiest voor hem de kans te geven en me dus even beter enkele maanden niet meer te zien).

Ik geef niet op. Ik mag niet.