Ik ben mijn ex al meerdere keren na de breuk tegengekomen. We gaan uit op dezelfde locaties en doen boodschappen bij dezelfde supermarkt. Ik kan je vertellen dat ik daar niet echt vrolijk van word. Tja, die keer dat ik me groot kan houden, een erg prettig gesprek als vanouds met haar heb en daardoor weer (valse) hoop krijg door de gemixte signalen die ik van haar krijg (of denk te zien). De dagen daarna raak ik weer in een dip als blijkt dat ik niets van haar hoor of het minieme contact dat we hebben een vriendschappelijk toontje heeft. Hierdoor weet ik me de volgende keren dat ik haar tegenkom amper een houding te geven en besluit dan maar een beetje kortaf te doen of haar zelfs helemaal te negeren.

Laatst heb ik het haar dan ook verteld dat ik het er erg moeilijk mee heb. Ze keek hier van op omdat ik me de eerste paar keren toen ik haar sprak beter voordeed dan dat ik me voelde en min of meer liet doorschemeren dat ik verder ga met mijn leven en ik er niet zo mee bezig ben. Ze dacht dat ik er niet veel moeite mee had. Het tegendeel is echter waar.

Ik heb haar gezegd dat het me iedere keer pijn doet en dat ik haar een tijdje links zal gaan laten liggen en dus geen (lange) conversaties meer met haar aan zal gaan als we elkaar zien. Ik gaf aan dat ik haar de komende tijd alleen zal groeten, maar dat voelt ook weer niet goed. Ik bedoel, we hebben nooit geen ruzie gehad. We kunnen super goed met elkaar overweg, dus dan is dat afstandelijke ineens ook zo vreemd.

Hoe gaan jullie hiermee om? Ik merk namelijk dat ik hierdoor blijf hangen in het nare gevoel / verdriet. Iedere keer als ik denk dat het wat beter met me gaat, kom ik haar tegen en pleur ik weer naar beneden.