Hoi Satif,

Vervelend om te lezen dat het zo gelopen is bij je. Helaas is het wel de realiteit waar je mee te maken hebt dat je nu weer vrijgezel bent, en de relatie ten einde is. Ik zou je dan ook willen adviseren om je daarom voor nu even totaal niet met je ex bezig te houden; die is nu niet in beeld en daarmee totaal niet belangrijk voor je. De enige die nu even telt ben jijzelf. Je kan toch niets veranderen aan hoe je ex denkt of wat ze wil, dus je daar druk om maken schiet niets op. Moeilijk, dat weet ik, maar wel hoe de zaak ervoor ligt helaas.

Gezien dat je aangeeft dat je het zelf behoorlijk moeilijk hebt, met name als je alleen thuis bent, zou het naar mijn idee dan ook logisch zijn om daar iets mee proberen te doen. Als ik het zo lees krijg ik de indruk dat je zelf op het moment ook nog niet zo heel goed weet waar je zou moeten beginnen. Je schrijft dat je tijdens de relatie al angst had dat je inmiddels ex je zou gaan verlaten. Waar was die angst op gebaseerd? Je zegt dat je overtuigd bent dat jullie samen oud zouden worden, maar toch was je wel bang. Dat lijkt mij dan niet helemaal met elkaar overeen te komen toch? Misschien dat je in die hoek iets kan zoeken waarin de oorzaak van je onophoudelijke verdriet schuilt? Waar dat rare gevoel in je buik vandaan komt 's morgens kunnen wij natuurlijk niet voor je beantwoorden, maar het zou bijvoorbeeld een uiting van stress kunnen zijn. Als je het niet vertrouwd zou je er ook prima mee bij je huisarts terecht kunnen.

Sterkte in ieder geval de komende tijd

Hallo Satif,

Joh,wat vervelend voor je, begrijpelijk dat je even er goed doorheen zit, het is een "natuurlijk' proces, voor zover de onderzoekers het kunnen weten. je zit er niet op te wachten want het liefste wil je horen dat je gelijk hebt en jezelf terecht zielig vindt. Maar Satif.. geloof me als ik zeg dat het er niet veel leuker op wordt , probeer vooral eerst met jezelf bezig te gaan , Al het andere komt daarna pas, je zegt dat je het vooral lastig vindt als je alleen thuis bent / komt, misschien kun je een huisdier nemen? Dan moet je daar mee om gaan wat kan helpen om het wat leuker te maken voor jezelf.

Goed dat je bent gaan hardlopen trouwens, dat is een goed ding, volhouden!!

Hoe komt het dat je al veel eerder bang was..? heb je daar al over nagedacht..?
Als je weet waar die angst wegkomt dan kun je misschien begrijpen wat er is gebeurd?

Een rebound relatie....het komt helaas voor inderdaad, maar vervelend genoeg , opdit moment heb je daar erg weinig aan.
Op dit moment heb je er vast alles voor over om weer dat vertrouwde gevoel terug te krijgen....maar als dat zou gebeuren, hoe zou jouw gevoel dan zijn...?

Wat voor mij nog wel eens helpt is gewoon gaan schrijven, lekker ouderwets pen en papier en gewoon gaan schrijven, alles wat er in je opkomt neerpennen, niet nadenken over wat je wilt schrijven gewoon wat er in je opkomt.
Vaak zul je merken dat je zo al snel een kwartiertje bezig bent en na zo'n 5 minuten al stukken rustiger bent.

Kijk ook eens op sochicken.nl https://sochicken.nl/positief-denken-2-simpele-regels , vaak de simpelste dingen die goed te doen zijn.

Veel succes en kop op !!

Hoi Satif,

In mijn geval ging mijn langdurige relatie eind januari uit, en helaas verloor ik door een reorganisatie drie weken later ook mijn baan.

Het thuiszitten terwijl je liefdesverdriet hebt is gewoon heel vervelend. je mist gewoon de afleiding en routine die een baan (of opleiding) geeft.
Ik ervaar het zelf ook als lastig, je hebt gewoon nog meer tijd om erover na te denken wat erg vervelend is. Ik weet niet wat het gevoel is wat jij in de ochtend hebt, maar ik kan je wel vertellen dat ik me in de ochtend ook het minst goed voel, alsof je ermee opstaat. In de loop van de dag wordt het dan weer wat beter omdat je toch dingen gaat doen (ook ik ben gaan hardlopen!).

Het loslaten en hopen is lastig. Als degene die gedumpt is ben je er niet klaar voor en dacht je dat je samen oud zou worden. Dat is lastig los te laten, eigenlijk wil je dat niet, maar je moet wel met zijn tweeën zijn om samen oud te worden. Ik kan me voorstellen dat hoe het bij jullie gegaan is het extra lastig maakt en je afvraagt of het een fase is. Je moet echter ook zelf door met leven, je kunt niet oneindig op haar wachten. Misschien komt ze er op terug misschien niet, maar al die tijd kun jij niet je eigen leven stil zetten. Het is makkelijk gezegd, en ik ben er zelf ook nog niet helemaal goed mee bezig. Ook ik had mijn leven eigenlijk grotendeels met mijn ex, een paar vrienden (gezamenlijke) en geen afzonderlijke activiteiten (op werk na toen ik dat nog had). Het is lastig om dan de tijd te gaan opvullen, helemaal als je de hele dag hebt om op te vullen en dat voelt wel eenzaam (een gevoel wat ik eerder absoluut niet kende, terwijl het dus zo dicht bij was).

Ik heb dus geen magische antwoorden, ik hoop dat begrip je wat helpt en dat we elkaar hier er doorheen kunnen slepen.

Veel succes!