Om een lang verhaal kort te maken, heeft mijn eerste liefde me na bijna 7 jaar, vorige maand verlaten en binnen een paar dagen ingeruild voor een ander. Ze leek heel betrouwbaar en had dit nooit zien aankomen. De jongen kent ze ongeveer 2 weken en zegt nu vast tegen hem dat ze voor altijd bij hem wilt zijn.
Toen ze het uitmaakte heeft ze verder nooit uitgelegd waarom ze niet meer bij me wilde zijn en negeert me alleen maar. Ik heb alles geprobeerd om met haar te praten, maar dat wilde ze niet. Toen ik er zelf achter moest komen dat ze binnen een week al een ander had werd veel duidelijk voor me.
Nu ik met een gebroken hart zit en al het contact met haar heb verbroken blijft ze door me hoofd spoken. Zij is nu gelukkig en kan mij en al die jaren binnen een paar dagen vergeten, terwijl ik nergens meer zin in heb en alleen aan haar kan denken. Als ze ook maar even naar me wilde luisteren zou ze weer de mijne zijn. Ik heb altijd gedacht dat we samen oud zouden worden, en dat liet ze mij ook geloven. Vooral nu ze echt weg is en ik haar nooit meer zal spreken besef ik wat voor bijzonder meisje het was.
De ene moment ben ik boos dat ze me zomaar achter heeft gelaten en nu geen flikker om me meer geeft. Anders zou ze me wel willen spreken... Voor hetzelfde geld is het wat ergers gebeurd met me. Op die momenten hoop ik dat ze ongelukkig wordt. De andere moment denk ik aan de dingen die ik beter had kunnen doen. Ik wist precies wat ze leuk vond, maar had niet altijd zin om over mijn emoties te praten. Na al die jaren moet je toch wel weten dat ik van haar houd. Hoe kan ze me zo dan snel vergeten..

Ga ik ooit meer van een iemand kunnen houden? Laat ik de ware gaan? Ik ben nu 23 dus heb nog een heel leven te gaan, maar waarom weet ik zo zeker dat ze het perfecte meisje was?
De toekomst zal deze vragen moeten gaan beantwoorden. Maar voor nu: hoe krijg ik haar uit me hoofd? Hoe ga ik niet meer over haar dromen waarin alles uiteindelijk goed komt? Wanneer gaan die herinneringen weg, want echt letterlijk alles herinnert me aan haar.
Telkens als ik afleiding zoek, blijft ze niet lang weg uit mijn gedachte. Als ik geweten had dat ik zoveel om haar gaf, had ik beter me best gedaan om haar te laten blijven. Maar ik had nooit het idee gehad dat ze me zou verlaten na al die jaren.
Als ik eerlijk ben denk ik dat het nooit meer goed gaat komen, maar toch kan ik haar niet vergeten. Hoe moet ik doorgaan met mijn leven, zeker nadat het haar al binnen een paar dagen is gelukt.