Was vanavond met mijn broertje in de stad, verjaardagskado's kopen. Overal waar kkwam deed me denken aan E. Alle winkels die we bezochten, de cafeetjes en restaurantjes waar we menig maal hebben gezeten, alle mooie momenten kwamen bovendrijven. Was even slikken.. Ik mis je zo verschrikkelijk.. Hoe kun je nou afgelopen tijden het zo leuk hebben gehad met me, samen gekookt, gelogeerd en savonds tegen elkaar aangekropen, de smsjes van hoe onze dag was, het afspreken, het savonds televisie kijken of het gek doen in de keuken, jij die altijd zin had om met me te douchen of naast me in bed te kruipen. Die tranen in zijn ogen kon krijgen als mijn kat tegen me aan knuffelde, die savonds als ik gnig slapen nog met mijn mam ging kletsen, of soms over mijn buik aaide en zei: "kon daar maar een kleintje in". Jij die een aantal weken geleden nog zei dat de eerst volgende keer dat we ruzie zouden krijgen wss was als we kinderen gingen opvoeden. Jij die zo een zin had om met me samen te wonen volgend jaar. Die zei dat alle moeilijkheden en omstandigheden dan uit mijn leven zouden zijn en het dan zo gezellig en perfect zou worden.. Jij die ondanks onze clash van karakters zo gek op mij was, en het fijn vond bij me te zijn, complimenten kreeg van je vrienden over mij..
En jij die het anderhalve week geleden uitmaakte met t verhaal dat we te verschillend waren, je iemand was die je niet wilde zijn, je al die tijd er al mee rond liep er niet overna had gedacht, je over zoveel dingen hebt gelogen, dat het je niet meer uitmaakt hoe ik me voel, dat het zelfs niet waard is om dat stuk van jou huis naar mijn huis te fietsen om me te zien, dat je jou leven wil gaan en die weg nu eenmaal niet langs mijn huis loopt, dat je me niet zal missen en het je niets doet als ik je uit mijn leven knal..
Waarom E..waarom doe je dit.. IN mijn examenjaar, na twee fijne en moeilijke jaren, na alles wat we nog wilde doen, na alles wat we voelde. Hoe kun je in godsnaam zo zijn veranderd, zo een andere kijk hebben gekregen.. Is het je moeder? Maakte zij je ogen open? ZIjn het je oppervlakkige vrienden die nog half in hun kleine jongens stadium hangen en niet volwassen willen worden? Is dat de weg die jij op wil? Wil je dat echt..? Kun je me echt vergeten? Kun je je er echt niets meer bij voorstellen dat je met mij kindjes wilde krijgen en van me hield. Dat je altijd tegen me zei dat ik jou niet ongelukkig kon maken omdat ik het was..
Hoe kun je nu zo achter je beslissing staan. Zo hard zijn.. tegen me zeggen dat je afstand wil en wat er gezegd moet worden over msn kan.. Dat k zelf maar moet beslissen of k nog vrienden wil zijn maar t jou al geen klap uitmaakt.. Zie je niet dat dit inpact op me heeft.. Je weet dat mijn zelfvertrouwen al aan de grond zat. Stuk voor stuk verlaat iedereen me,..wat doe ik dan fout. Ik probeer zo goed te luisteren, er zo goed voor mensen te zijn en te zijn wat ze nodig hebben ongeacht of het tenkoste van mezelf gaat. Zelfs mijn liefde voor jou..je hebt t me niet altijd even makkelijk gemaakt.. Zeker niet.. Maar ik dacht we vinden onze weg wel..je bent het waard om voor te vechten.. Waar is die lieve E, mijn lieve E... Ik mis je zo.. Alles doet me zo denken aan jou..
Ik probeer te vechten echt waar.. Zoals ik afgelopen 3 jaar heb gedaan na alles.. Nogsteeds.. Ik heb mn dromen en ik wil het nog, maar ik vind de energie niet meer. Ik kan niet meer aanzien dat nog meer mensen me verlaten, dat nu zelfs jij uit mn leven stapt, ontzettend hard mij die trap nageeft.. Waarom..waaraan verdien ik dit...