Hoi iedereen,

Na bijna anderhalf jaar ben ik hier nogmaals om mijn gevoelens van me af te schrijven... De laatste blog dateert van november 2010 en is dus al een hele tijd geleden. Op zo een lange tijd veranderd er dus ontzettend veel! Ikzelf ben nu al wat ouder, zelfstandiger, volwassener... Echter één ding is nog niet veranderd: mijn ldvd! Toen ik hier de laatste keer iets neerschreef was het uit tussen mij en mijn vriend, dat is echter terug in orde gekomen en gedurende 2 weken heb ik van zijn liefde mogen genieten tot het eind december 2010 terug gedaan was. Nu is er sinds dan al een heuse periode voorbij en jammer genoeg ben ik dit nog helemaal niet vergeten. Heb al meerdere fora bezocht, meerdere boeken gelezen over dit thema en ik moest jammer genoeg constateren dat ik nergens het antwoord vond op de vraag: hoe lang duurt liefdesverdriet?

Eventjes kort mijn verhaal schetsen: ik heb al 2 maal geprobeerd een relatie aan te gaan, deze pogingen mislukten telkens (de ene was zo lui en dom dat er zelfs geen woord voor bestaat, en de tweede ging mij klappen geven, zonder reden) op die momenten besef ik dan welk geluk ik had met DE vriend en besef ik nogmaals dat het mijn eigen, domme schuld was dat ik deze nu kwijt ben. Welke schuld ik tref? Goh, ik was véél te jong, te naiëf, te veeleisend, te jaloers, ik ging nog naar school en hij werkte en ik begreep dat niet, gebrek aan levenservaring,.... moet ik doorgaan?! Ik kijk dus met veel spijt terug en heb nog dagelijks verdriet maar ja, de tijd kan niet worden teruggedraaid...

Hijzelf heeft nu al een halfjaar een relatie en het doet immens veel pijn om deze twee samen te zien, gelukkig gebeurt dat niet echt veel. In februari heb ik na al die tijd eens een gesprek aangeknoopt met hem en eens mijn hart gelucht... En in maart vond ik het de gepaste tijd om eens een brief naar hem te schrijven met alles erin wat ik voelde, wat ik dacht, wat me speet,... jammer genoeg geen antwoord op gekregen! Het is uiteraard ook helemaal mijn bedoeling niet om zijn relatie stuk te maken, maar kan ik het mezelf kwalijk nemen dat ik nog vurig hoop dat op een dag alles weer goed komt tussen hem en mij? Ik ben een meid van in de twintig, die al heel wat watertjes doorzwommen heeft, dat heeft me gemaakt tot de persoon die ik vandaag ben. Ik heb al heel wat bereikt in mijn leven en ben fier op mezelf, maar het verdriet dat ik nog alle dagen moet meedragen, de pijn in mijn hart... daar komt geen einde aan en intussentijd sluit ik mijn ogen, ik denk aan zijn stem en ik hoop en bid dat ik op een dag weer de zijne mag zijn.

Slaapzacht lieve bloggers
Veel sterkte aan allen met ldvd

Kusjes
Sannetjeuhn